living the life of benjamin button

napanood ko ang the curious case of benjamin button. napaisip ako..

pano nga kaya kung ipanganak ako na itsurang matanda at habang tumatagal e pabata ako ng pabata?? masarap kaya yung ganung buhay?

alin kaya ang mas masarap? yung isilang akong kakaiba? ipanganak na matanda ngunit isip-bata. mahina ang katawan. walang kasiguraduhan kung gaano lang katagal ang buhay ko..

mabuhay nang abnormal. sa halip na tumanda ay bumabata pa lalo. sa bandang dulo, makalimutan na lang lahat sa buhay ko. basta mamatay na lang na isang sanggol. ung parang wala lang. basta pumikit lang. tapos na ang lahat…

kakaiba ah?!

o yung mabuhay akong normal. matikman ang tuwa, saya at problema ng mundo. makita ang realisasyon ng buhay. mabigo. madapa. matutong bumangon habang lumalaki ako – kagaya ng ibang tao sa paligid ko..

normal, kumplikado, mahirap pero tingin ko ok lang at mas simple kaysa dun sa una. at least may sense pa rin ang payo sa ng mga nakakatanda sa akin… applicable pa rin ung kasabihan nilang “papunta ka pa lang, e pabalik na ko”.

e yung lovelife ni daisy at ni benjamin? gaano kaposible ang ganung sitwasyon?? paano ako mamahalin ng isang tao, sa harap ng realidad na ilang taon mula ngayon ay mukha na kaming mag-ina or mag-lola kaya? masasabi pa rin kayang “age doesn’t matter”? posible ba yun?

malabo ata to? mas gugustuhin ko pa rin siguro na makahanap ng kapares ko sa buhay at makasama sa pagtanda ko… hindi yung, habang tumatanda siya e bumabalik naman ako sa pagkabata… parang mas palayo kami ng palayo nun ah??!

kumplikadong sitwasyon, magulo. pero, tingin ko, isa lang ang malinaw.. ang realidad -- mamuhay man ako ng normal o pabaliktad, kagaya pa rin ng ibang tao, di ko mapipigilan maubos ang oras ko.. di mapapabagal, di maikakahon.

tama nga ang sabi nila, hanggat may oras, sige lang… gagawin ko ang lahat ng bagay na makapagpapasaya sa akin, ngunit nang walang naaapakang ibang tao… sayang ang oras, gamitin ko man ito o hindi, mawawala pa rin to..

sabi nga sa kwento, “life isn’t measured in minutes, but in moments”.

Ayos!