tulo

Lahat sila ay nagulat at halatang nais magtanong kung ano ba ang totoong nangyari sa akin.

Sa totoo lang, walang nag-akala na tatamaan ako nitong sakit na ito dahil alam naman nilang sobrang ingat ko. Ang di ko lubos maisip, bakit ako lang? Bakit sila na mga kasama ko sa mga nagdaang gabi e hindi naman? Hayun nga sila o, tawanan lang nang tawanan! Di maubos ubos ang kwento ng mga gago! E ako, nagmumukmok na nga lang dito sa mesa ko, panay kantyaw at sari-saring pang-aalaska pa rin ang inaabot ko. Asar-talo!

Di ko naisip na kahit nag-iingat ako e pwede pa ring mangyari sa kin ang isang bagay na hindi gugustuhin ninuman. Hindi naman ako naging pabaya kung yun ang iniisip ng iba sa akin. Sadyang di lang naiwasan ang maraming nagdaang pagkakataon.

Bukod sa mahirap, e syempre nakakahiya din namang talaga. Di ko magawa ang mga bagay na gusto kong gawin at di ako makakilos ng normal. Lagi akong nasa toilet, di mapakali. Syempre, sa mga pasimple kong kilos at sa pananalita, nahahalata na rin ng iba kong kaopisina. Nakakahiya!

Alam ko naman kung paano gamutin ito. Pero bakit parang masyadong matagal na yata kaysa normal? Di ko na tuloy maiwasang mag-alala.

Siguro nga, masyado nang laspag ang aking katawang lupa nitong mga nagdaang ilang linggo, masyado ko kasing sinasagad. Humina tuloy ang aking resistensya para basta na lang tamaan ng ganitong nakakairita at nakakahiyang sakit.. Sana bukas paggising ko, medyo ok na ako at guminhawa naman kahit konti ang pakiramdam ko. Mahirap! Masakit! Nakakahiya!

Nyetang tumutulong ilong to! Sumabay pa sa makating ubo at gasgas na tonsil ko! amf!!

WANTED: “nar-es na may mapagkalingang kamay”