a-tapang a-tao indi a-takbo

San ba nasusukat ang katapangan ng isang tao?

Masasabi mo bang matapang ka kung kaya mong makipagsagupa sa lahat ng adik sa lugar nyo? O makipagrambolan at makipagbasagan ng mukha; makisawsaw sa gulo ng may gulo…

Kung kinatatakutan ka pwede bang masabing ikaw na ang pinakamatapang sa lugar nyo?

O kaya naman ay matapang ka ba talaga kung maiwan kang mag-isang nakikipaglaban sa gitna ng giyera kagaya ni Rambo??

Kung handa kang ibuwis ang buhay mo para sa ibang taong di mo naman kaano-ano, matapang ka nga bang talaga?

Matapang ka nga ba kung lagi ka naming nakikitang nakikibaka dun sa Mendiola? Nakikipagbatuhan at nakikipaghampasan sa mga riot police, binobomba ng water truck, kinakaladkad ng mga abusadong pulis habang walang tigil na binabatuta… Maituturing ka bang matapang kung walang sawa mo itong ginagawa?

Matapang ka ba kung sa kabila ng panganib ay pinili mong isiwalat ang nalalaman mong katotohanan, kahit sino pa man ang iyong masagasaan?

Matapang ka nga ba kung kaya mong taas noong harapin ang pangaalipusta ng mga tao sa paligid mo dahil ikaw ay naiiba sa lipunan, may kapansanan, o dili kaya ay nabibilang sa grupo ng ikatlong kasarian?

Matapang ka ba na kaya mong humarap sa magulang ng babaeng nabuntis mo sa mura nyong edad? At pangatawanan ang lahat, ipangakong itataguyod mo ang iyong pamilya sa abot ng iyong makakaya..

Matapang ka nga ba kung handa mong pangatawanan ang pagiging isang responsable at huwarang padre de pamilya kahit sa gitna ng hirap ng buhay?

Kaya mo bang harapin ang katotohanang sa iyong pag-uwi mula sa pagpapaalipin sa ibang bansa ng mahabang panahon ay wala ka man lang naipundar? at mas masaklap pa ay iniputan ka pala sa ulo ng iyong mahal na asawa… Katapangan din ba itong maituturing?

Matapang ka ba kung ikaw ay gaya ng isang paslit sa lansangan na nakikipagpatintero sa mga humahagibis na sasakyan para sa konting baryang pwede mong kitain?

Matapang ka ba na kahit masama at mapanganib e kaya mong mangholdap, magnakaw, magsnatch, umakyat sa mga tower ng kuryente, mangidnap, mangcarnap para sa mga anak mong kumakalam ang sikmura?

Matapang ka nga ba na kaya mong ikalakal ang iyong katawan at tiisin ang pambababoy ng bakla, mga matrona o mga lalaking hayok sa init ng laman kapalit ng perang pantawid gutom?

Matapang ka bang maituturing kung nagawa mong takasan ang nakakaadik mong bisyo?

Katapangan bang sabihin mo pa rin ang niloloob mo sa isang taong gusto mo kahit na tingin mo ay suntok sa buwan ang magkatuluyan kayong dalawa?

Katapangan din ba kung haharapin mo na lang ang katotohanan na hindi talaga kayo para sa isat isa ng iyong pinakamamahal?

Sigurado ako, ilan lang sa atin ang totoong makapagsasabing handa na silang mamatay anumang oras. Matapang ka nga ba kung kaya mong harapin ang kamatayan?

Kasing tapang ka ba nilang mga may taning na ang buhay at konti na lang nalalabing araw sa mundo? Sila na nararatay sa banig ng karamdaman at naghihintay na lang ng takdang oras….

Sa kaparehas na aspeto, gaano karaming tapang ang kailangan upang makita mong araw araw na nagdudusa sa banig ng karamdaman ang iyong pinakamamahal sa buhay?

Paano ba talaga sinusukat ang katapangan ng isang tao?

Courage is being afraid but going on anyhow.

~ Dan Rather

kahindik hindik!

makapanindig balahibong balita!!

wahahahaha!!

kapalmuks ka ba???!!

poll question:

verbally invited ka ng ex mo sa wedding nya...

"pupunta ka ba???"

ay lab yu piooolllloooooo!!!!

LOGIC

1 day, Erap saw Cory reading a book on logic,

-- mahirap yata yang binabasa mo?

-- No, Logic lang to madali lang.

-- Ano ba yang logic, di ko yata alam?

--Ganito lang yan. May aquarium ka ba sa haus?

-- Oo

-- Kung may aquarium ka, eh di mahilig ka sa isda?

-- Oo

-- At kung mahilig ka sa isda mahilig ka rin sa dagat?

-- Oo

-- kung mahilig ka sa dagat, gusto mo go sa beach?

-- Oo

-- Kung mahilig ka go sa beach, mahilig ka sa babaeng naka-bathing suit

-- Oo

-- Kung mahilig ka sa seksing babaeng nakabathing suit, lalakeng lalake ka?

-- Oo

-- At kung lalakeng lalake ka, eh di macho ka?

-- Oo

-- Kita mo na, ganyan lang ang logic!

-- Ok pala yang logic na yan ah!

The next day, Erap saw Piolo Pascual……

-- Piolo, subukan ko lang itong itinuro sa aking logic ni

Cory.

-- Sige nga po!

-- May aquarium ka ba sa haus?

-- Wala.

-- Bakla ka nga.

-- amf!!!

adik sa tulog

gusto kong magpost, kaso kulang ang oras ko...

masyado ako occupied sa trabaho ngayon... pag-uwi ko naman sa kwarto e hindi ko na magawang mag-online o magsulat man lang dahil tinatamad na din talaga ako..

natawa nga ako sa isang komento sa akin sa friendster account ko galing sa isang napadaan lang at nakiusyuso sa profile ko.... nabasa nya siguro yung tungkol sa libro kong A Purpose Driven Life na nabanggit kong mahigit isang taon na sa akin pero hindi ko pa rin nauumpisahang basahin... natawa naman ako sa kanya na hinihingi na lang nya sa akin at ipagbabasa na lang daw nya ako...

Oo nga naman, andami ko nang nakakalimutan gawin... kulang ang oras o dahil lang talaga sa katamaran? hehehe!!

anyway, mabilisang post lang mula sa nabasa ko kagabi... second time kong binasa pero now ko lang napagtuunan ng pansin... mula sa panulat ni bob ong...

"Kumain ka na ng siopao na may palamang pusa o maglakad sa bubog nang nakayapak, pero wag na wag kang susubok mag-drugs. Kung hindi mo kayang umiwas, humingi ka ng tulong sa mga magulang mo dahil alam nila kung saan ang mga murang supplier at hindi ka nila iisahan."

Ugoy ng duyan

Nanay,

At dahil nga mother’s day, at kahit na nga feeling malambing ako sa’yo e hindi naman ako very vocal sa words na “I love you”, samantalahin ko na lang ang pambihirang pagkakataon na maibida kita kahit man lang dito sa blog ko.
Una, ibig kong magpasalamat sa Diyos na ikaw ang napili nyang maging aking ina.

Oo nga’t hindi ako lumaki sa marangyang pamumuhay pero hindi ibig sabihin nun ay I am a lesser man. Hindi man tayo biniyayaan noon ng limpak-limpak na salapi(e di sana araw-araw tayong nagma-malling di ba?), ngunit hindi ko naman matatawaran ang kagandahang asal na ipinamulat mo sa akin. Yung matutong magtyaga sa simpleng pamumuhay.

Masarap kumain noon, namulat ako na kadalasan e isang putahe lang ang ulam na nakahain. Yung tig-iisang piraso lang tayong lima ng pritong longganisa, kelangan talagang tipirin ang malasa at mabangong ulam sa isang bunton ng kanin sa plato. Oo, may solusyon tayo dun; sabawan ng maraming mapulang mantika na pinagprituhan ng longganisa at budburan ng asin, sarap! E yung all-time favorite natin na isang tali ng ginataang pinangat na laing at may kakumbinasyong pritong tuyo? Di ba ansarap ng pagsubo natin noon? Sabayan lang nang kwentuhang katatakutan kapag hapunan, tiyak kawawa ang nakatokang maghugas ng pinggan!

Pasensya ka na lang po sana kung lumaking maaarte itong mga bunso kong kapatid, at kung masyado na silang mapili sa ulam na nakahain. Siguro nga hindi na nila naaalala kung saang klase ng pagkain sila lumaki. O dahil alam lang nilang may pagpipilian na sila anumang oras? Hindi kagaya natin dati.

Kagaya ni pareng jose (rizal), lumaki din ako sa matyagang patnubay at pagtuturo ng aking ina. Ngunit hindi man ako kasing talino ni pareng jose, alam ko naman na sa bawat yapak ko sa eskwelahan at sa bawat pagtatagumpay ko andun ka lagi at tahimik na natutuwa at nakasuporta sa akin. Wag ka pong mag-alala, dahil kahit hindi pa man sikat ang pangalan ko sa buong Pilipinas sa ngayon, bayani na rin ang turing nila sa akin… dahil kami daw ang mga “Bagong Bayani”. O di ba? Dapat masaya ka at ipagmalaki ang sarili mo dahil may anak kang isang Bayani!

Ganun din, sa lahat ng tinahak kong landasin, alam ko na nakasuporta ka palagi sa akin… at sa bawat sandaling pilit kong pinaglalabanan ang takot at pangamba, biglang lumalakas ang aking loob na sa bawat paglingon ko ay nandun ka at handang umalalay sa akin anumang oras. Sapat na po iyon upang ipagpatuloy ko ang anumang nasimulan ko. Kahit hindi ka magsalita, malaking bagay sa akin ang maramdaman kong andyan ka lang lagi sa likuran ko.

Dinadaan ko lang dati sa biro, pero totoo yun naiinggit ako sa mga kapatid ko, kasi sila nakaranas na masamahan mo pag enrollment day… pero ako, siguro grade one mo lang ako sinamahan noon… at hindi na yun naulit noong mga sumunod na taon… naisip ko mababaw pala ako, dahil ngayon ko lng narealize na habang bata pa lang pala ako, tinuturuan mo na akong gamitin ang aking common sense at maging independent.

Alam ko, nananabik ka na rin sa mga paglalambing ko sayo, yung mga simpleng pagsama ko sayo sa pamamalengke para ipagbuhat ka ng basket, yung pagpapabunot mo sa akin ng mga puti mong buhok pagkatapos nating kumain ng tanghalian at yung paminsan minsang panlilibre ko sa iyo kapag araw ng sweldo.

Kung bakit kasi itong mga kapatid ko e hindi ganun kalapit sayo… pero kunsabagay, nung ganyang edad naman ako e mas malapit din ako sa barkada ko kaysa sa yo.. Hindi lang talaga kasi maiiwasan na magkalayo tayo, alam mo naman na kelangan kong kumayod sa malayo para na rin makabawi bawi ako sayo kahit konti man lang.

Kasi nga, hindi lang naman para sa akin ito, para sa yo na rin ito, dahil kung ako ang papipiliin, ayoko naman talaga na lumayo. Di hamak naman na mas masarap kang magluto kaysa dito sa cook namin! Ewan ko ba, kung paano mo nagagawa yun… kahit simpleng putahe lang e alam na alam mo ang panlasa ko… Samantalang itong cook namin, kung ano-ano niluluto, samantalang ikaw alam na alam mong kahit sa pritong galunggong lang ay makakaya ko nang umubos ng isang kalderong kanin.

Oo naman, kahit matanda na po ako at nakakatayo na sa sarili kong mga paa, nami-miss ko pa rin naman ang mga pag-aalaga mo sa akin.

Ihihingi ko na rin po ng paumanhin lahat ng kakulitan ko noon; yung walang sawa mong paghabol sa akin noong bata pa ako para lang maghugas ng mga paa ko na sabi mo nga e parang paa na ng kalabaw sa sobrang kapal ng alikabok na kumapit dahil sa maghapong paglalaro sa kung saan-saan. Yung kahit alam kong nanggigigil ka na sa akin sa sobrang inis e hindi mo pa rin nagawang pagbuhatan ako ng kamay. Alam ko po naman lahat yun.

Alam na alam ko din yung mga bagay na ikagagalit mo noong bata pa ako, una na yung paghingi-hingi ng pera sa tuwing makakasalubong kita sa kalsada. Hindi ko masyado maalala kung bakit, pero okey lang, wala naman akong nakikitang masama dun kung ipagbawal mo. Basta ang alam ko lang minana mo pa yun sa lolo ko.

Ipagpaumanhin mo na rin po sana yung ilang pagkakataon na alam kong ikinasama mo talaga ng loob, at ilang araw mo din akong hindi kinikibo… Lalo na yung ilang gabi na pag-uwi ko ng madaling araw at kung minsan ay walang paalam kong hindi pag-uwi sa gabi.

Oo nga po, ngayon ay alam ko nang totoo palang napupuyat ka din at hindi mahimbingan sa pagtulog sa paghihintay sa aming pag-uwi hanggang makumpleto kaming magkakapatid sa aming mga kwarto. Salamat po at pasensya na. Wag kayong mag-aala, binibilinan ko rin naman itong mga pasaway kong kapatid.

Nga pala, alam kong hanggang ngayon ay natatawa ka pa rin sa tuwing naalala mo yung time na hindi mo ako kinikibo kasi nga may nagawa na naman akong mali. Nakagalitan mo pa ako nung umagang yun dahil alas singko pa lang e wala na agad ako sa higaan. Hindi ko malilimutan kung paano napalitan ng malaking malaking ngiti yung pagkabwisit mo nung umagang yun, nung iabot ko sayo yung isang dosenang pulang pulang rosas na dali-dali kong binili sa palengke dahil nga akala ko e birthday mo na, pero nagkamali ako dahil sa susunod na buwan pa pala! Oo, napatawa talaga kita nun! At maghapon mo akong inaalaska!

Walang hanggan ang pasasalamat ko sa pagmamahal na ibinibigay mo sa akin -- sa amin. At walang katapusan ang aking dahilan kung bakit kita mahal. At kung maaari man na maibalik ang kahapon at papipiliin ako ng magiging ina? Isandaan at isang porsyento, ikaw at ikaw pa rin ulit ang pipiliin ko.. dahil WALA KANG KATULAD.

Nanay, Happy mother’s day po. Mahal na mahal kita.

mangga at bagoong

Natawa naman ako dito sa kasama kong koreano! Kasi ba naman, manghang mangha sya nang gayatin ko ang isang pirasong manggang hinog. di ko alam kung nagjojoke ito, pero nakita ko naman na muka ngang seryoso sya…

Una, first time daw nyang makakita ng tunay na mangga, puro de lata daw na mangga ang nakikita nya sa korea sa supermarket... pero susko! kung titingnan mo naman yung mangga na inamoy amoy nya nang paulit ulit e yung tipong di kagandahan kasi may mga batik na itim na parang laglag lang sa puno at hindi basta basta mabebenta sa pinas.

Ikalawa, bilib na bilib sya sa akin nang hiwain ko yung mangga. Nanlalaki ang mga mata at di makapaniwalang itinanong nya sa akin kung paano ko daw nalaman kung pano hahatiin yung mangga na hindi tatatamaan yung buto?? Waha! Adikk?? Tingin ko naman ay walang pinoy na hindi maalam maghiwa ng manggang hinog ano??!

Gusto ko pa sanang dugtungan ito ng kwento tungkol sa makulay na kabataan ko… yung panahon ng pag-akyat sa mga ibat ibang klase ng puno sa aming bukid tuwing ganitong panahon ng bakasyon, pero sa next post ko na lang…

E kasi ba naman, dahil sa kwentong mangga naalala ko tuloy na panahon nga pala ng mangga ngayon sa pilipinas…

masarap sanang kumain ng manggang hilaw na manibalang at sobrang asim tapos isasawsaw mo sa maalat, manamis-namis at maanghang na bagoong….

Yung tipong, namamanhid na yung ngipin mo sa sobrang dami nang nakain mo e ayaw mo pa ring tigilan ang pag-ngasab…

wahahaha!! naglaway naman ako dun!!!

maskara mong transparent

bad day...

ampanget naman ng araw na’to…

di ko naman siguro kasalanan kung aksidente kong madiskubre ang lihim mo. di ko alam kung bakit mo nagawa yun, pero la din naman ako lakas ng loob na itanong sa iyo to ngayon. pero syempre, sumama din ang loob ko na sa loob pala ng tatlong taon ay inilihim mo sa akin ang lahat. akala ko naging totoo ka sa akin at sa sarili mo, pero itinago mo pala ang tunay mong pagkatao…

ano bang meron? hindi naman ako nag-expect ng kahit ano mula sa iyo di ba? nung panahon na kapwa kelangan natin ng karamay, aksidente lang na nagkrus ang landas natin. hindi tayo personal na magkakilala pero nabuo ang pagkakaibigan natin. alam mo naman ang tunay na iskor, alam mo naman na wala akong hininging kapalit sa lahat lahat. masaya na ako na naging kaibigan kita, yung alalayan ka sa panahong kailangan mo ng kausap. ganun din naman ako, kelangan ko lang ng makikinig sa akin sa mga hinaing ko, yung taong hindi magiging bias sa pagbibigay ng opinion at payo. ideal ka at on-timing kasi di natin kilala ang isa’t isa. mas madaling timbangin ang bawat sitwasyon.

yan naman ang papel natin di ba? ang damayan ang isa’t isa. yung tipong alam nating may nakikinig at walang sawang makikinig, anumang oras. touched pa nga ako pag may mga pagkakataon na magtext ka pa sakin kahit dis-oras ng gabi para lang i-check kung ok lang ako. hindi ako nag-expect at alam ko rin naman na hindi dapat, kahit ramdam ko na may mga pagkakataon na iba na ipinakikita mo at very obvious na. pero para sa kin, di na kailangan humigit pa tayo dun, kasi alam mo naman na lagi lang naman akong nakasuporta sayo sa lahat ng bagay, sa lahat ng pagkakataon…

hindi tayo nagkaroon ng pagkakataon na mag-bonding personally, hindi rin tayo nagkita kahit minsan. pero hindi naman malaking isyu sa tin yun.

nga lang, di ko inakala na magagwa mo maglihim sa akin. oo, alam ko na sikreto mo. yung matagal mong itinagong identity. di ko alam kung bakit ka naglihim. sa tagal ng panahon nating magkausap, di mo man lang naipagtapat na hindi pala ikaw yung mukha na ipinakilala mo sa profile mo.. hindi naman ako ganun kababaw, kagaya nga ng sinabi mo noon sa akin.. at hindi naman kita huhusgahan kahit ano ka pa o kahit sino ka pa, basta ang importante e maging totoo ka lang..

hindi ko alam kung ano ang rason. di ko na din alam kung anong dapat pang sabihin ngayon, nanghihinayang lang talaga ako sa nabuong friendship natin..

at... sa isang malaking katotohanang may nanloloko pala sa akin!

pakshet!

bad trip!!!!