kubo scandal

Di mawaglit sa aking isipan ang kalaswaang aking nasaksihan kagabi. Di ko akalain na magagawa nila yun... sa dinami-dami pa naman ng lugar, bakit dun pa???



hindi naman sa nagmamalinis ako, oo nga’t nararanasan ko din ang ganung klase ng tawag ng laman at di mapigilang simbuyo ng damdamin, pero ang pagkakaiba ko naman sa kanila, nagagawa ko pa ring itago ang aking kahalayan at piliting walang ibang makakita…



E sila??? Putsa! Wala talagang pinipiling lugar! Ang mga balahura, hindi man lang nagtago sa dilim o kaya pasikretong ginawa ang ganitong bagay na sila lang dapat ang nakakaalam… di ko din naman kasalanan na makita sila, e anong magagawa ko? akala ko ako lang ang andun nung oras na yun… akalain mo, sa sobrang abala nila sa init ng kanilang mga katawan at kalibugan, di man lang nila naramdaman na may lihim na nanonood sa kanila! Oo ako yun!! Wahahaha!!



Sa totoo lang, first time kong makakita ng gumagawa ng milagro sa Liwanag at malapitan, na tipong mga walang pakialam. Kakaiba pala ang pakiramdam… yung tipong nabibitin ka at naiinip sa tagal ng mga kasunod na pangyayari… abang na abang na ako, sobrang bitin!!! pilit kong minimemorya ang reaksyon ng kanilang mga mukha.. kung nakalapit pa sana ako ng konti, malamang e narinig ko ang kanilang mga impit na daing at halinghing..



Medyo natagalan din ako sa panonood, hanggang abutin na ako ng inip… naisip ko na lang, kagaya ng mga napapanood ko sa porno movies (na hindi ko maxado kinahiligan dahil boring, ulit-ulit lang! iyo’t iyon din naman!), malamang e parehas lang din ang kakalabasan kaya tinantanan ko na ang pamboboso.





Pero xempre, pagkakataon ko nang gumawa ng scandal kaya di ako pumayag na hindi makakuha ng ebidesya ng kanilang kahalayan… dahan dahan kong binunot ang aking celfon, ini-off ang flash, sabay tutok… at... click!

Masdan ang kanilang malisyosong larawan…

life per se

God created the donkey and said to him."You will be a donkey. You will work un-tiringly from sunrise to sunset carrying burdens on your back. You will eat grass,you will have no intelligence and you will live 50 years."The donkey answered:"I will be a donkey, but to live 50 years is much. Give me only 20 years" God granted his wish

*****

God created the dog and said to him:"You will guard the house of man. You will be his best Friend.You will eat the scraps that he gives you and you will live 30 years. You will be a dog. "The dog answered:"Sir, to live 30 years is too much,give me only 15 years." God granted his wish

*****

God created the monkey and said to him:"You will be a monkey. You will swing from branch to branch doing tricks.You will be amusing and you will live20 years. "The monkey answered:"To live 20 years is too much, give me only 10 years."God granted his wish

*****

Finally God created man ...and said to him:"You will be man, the only rational creature on the face of the earth.You will use your intelligence to become master over all the animals.You will dominate the world and you will live 20 years."Man responded:"Sir, I will be a man but to live only 20 years is very little, give me the 30 years that the donkey refused, the 15 years that the dog did not want and the 10 years the monkey refused." God granted man's wish

*****

And since then, man lives 20 years as a man ,marries and spends 30 years like a donkey, working and carrying all the burdens on his back. Then when his children are grown, he lives 15 years like a dog taking care of the house and eating whatever is given to him, so that when he is old, he can retire and live 10 years like a monkey, going from house to house and from one son or daughter to another doing tricks to amuse his grandchildren.

That's Life.

Isn't it ??????????

mutain ka ba???

mutain ka ba??? supot siguro tatay mo ano??!!

wala lang, naalala ko lang itong isang aking paboritong pang-asar sa isa kong kababata at sa iba kong kalarong mutain. Wala naman itong basehan, pero nakagisnan at nakalakhan ko na lang..

hmmm… bakasyon… tag-init…. bukod sa masarap ang paglulunoy at pagbabad sa swimming pool, sa dagat o sa ilog, may isa pang atraksyon ngayon sa pinas na karaniwang nangyayari pag ganitong panahon..

ngayon ang panahong makakakita ka ng mga lalaking nakasuot ng palda o purontong (maluwang na shorts, karaniwang gamit ng matatanda), habang paika-ika silang naglalakad. laging alerto, nakadepensa ang kamay sa harapang bahagi ng katawan, habang nakaalalay naman ang mga daliri sa pag-angat ng ibabaw ng palda/purontong.. wag kang magtaka, di sila sinasaniban ng masamang espiritu o kaya naman ay nasisiraan ng bait.. sapagkat ngayon ay panahon ng tulian!

oo pagpapatuli, itinuturing na isang importanteng parte ng buhay ng isang batang pinoy (o pati na rin ng matatandang pinoy). karaniwang edad, labindalawang taong gulang. o minsan, mas bata pa… kapag umedad ka nang hindi ka pa tuli, kawawa ka sa pinas!

sa mundo ng batang pinoy, kung saan lahat ng kalaro mo ay binyagan na, talagang hindi ka tatantanan ng pangungutya at pang-aasar hanggat hindi ka pa tuli. may mga pagkakataon ngang pag-uwi ng bahay e binyagan/tule na ang isang bata (yun pala ay nagpasama na lang sa kaibigan na magpatuli sa isang pukpok), na ikinakagulat/ikinakatakot ng kanyang ina, pero ipinagmamalaki naman ng kanyang mga ama at mga nakakatandang kapatid na lalaki.

oo pukpok, pero hindi yung “pokpok” na nasa isip mo…

uso ito sa probinsya. hindi sya doktor, at minsan hindi din sya albularyo… basta lang, alam ng karamihan na nagtutuli sya… sya nga yung “pukpok”, alam na ng lahat kung sino sya at ano sya..

mura lang ang bayad, minsan nga isang kahang sigarilyo lang at gagawin ang “operayon” sa lilim lang ng isang puno malapit sa ilog, magkakasundo na kayo..
pangunguyain ka muna ng dahon ng bayabas, gamit ay matalas na labaha, lukaw (kahoy na pagpapatungan para sa pagpukpok/paghiwa ng balat), puting basahan na may butas sa gitna (magsisilbing gasa).

pero sabi nila, kung matanda ka na at saka ka pa lang nakaisip magpatuli (nang dahil sa hindi matawarang kahihiyang inaabot mo), “makunat” na daw kaya malamang hindi na labaha ang gamitin sayo, malamang power saw na o palakol! mwehehehe!!

“kapag sinabi ng pukpok na nguya ng dahon, nguya ka! pero pagpukpok nya, pigilitin mong wag malunok ang dahon (na karaniwang nangyayari) kasi ipabubuga nya yan sa alaga mo para madaling maghilom ang sugat. tapos, balutan ng basahang puti na may butas sa gitna, patatalunin ka nya sa ilog para mahugasan at maampat ang pagdurugo ng sugat.”

at presto! uuwi ka nang naglalakad na nakabukaka pero nakataas na ang noo sa lahat!

sa doktor, na masasabing mahal (pero meron ding mga libreng tule sa medical missions) pero syempre di hamak na ligtas sa impeksiyon kaysa sa naunang pamamaraan.

mas simple ang pamamaraan, ahitin ang buong paligid (iwas impekyon), punasan ng alcohol, turukan ng anesthesia, gupitin ang ibabaw na bahagi ng balat at tahiin. lagyan ng gasa.. at ola! binata ka na!!

merong iba, sanggol pa lang tinutuli na agad, sabi mas madali daw tulian kasi malambot pa ang balat. ayon sa mga doktor, hindi daw naman totoo na “bumabalik ang tuli”, malamang na mali lang daw ang pagkakatuli kaya nangyayari ito.

kung tutuusin, hindi naman ang pamilya ang nakakaimpluwensya sa pagpapatuli ng isang batang pinoy, kundi ang kanyang mga kaibigan o kalaro.
kasabay ang pagsubok sa kanyang tapang at pagkalalaki, ang pagpapatuli rin ang nagiging simbolo o pinto ng pagbibinata ng isang pinoy.

sa pinas, para sa mga kalalakihan,isang malaking kakulangan (o sobra?) ang hindi ka magdaan sa ganitong ritwal. kung ayaw mong habambuhay kang kantyawin at pagtawanan ng lahat ng nakakaalam o makakaalam pa na hindi ka pa “binyagan”, magdalawang isip ka muna… (nga pala, naaalala mo pa ba yung isang kasali sa PBB na hindi pa pala tuli? anlaking isyu ano??)

unang senaryo: “supot!!!” buong pagmamayabang na sigaw ng isang bagong tuling bata sa mga kalaro nyang hindi pa binyagan, habang paika-ika sa sakit syang naglalakad papunta sa umpukang iyon. e ano pa ba magagawa mo kung hindi ka pa tuli?? e di tumakbong umiiyak pauwi at pilitin ang nanay mo na patulian ka na agad sa lalong madaling panahon!

ikalawang senaryo: hanay ang magkakaibigang lalaki na umiihi sa isang pader. pero, may isang bukod tanging nagpakasiksik sa halamanan para dun mag-dyinggel! “pre, supot ka ata e!”

ikatlong senaryo: may nagustuhan kang batang babae. hindi ka pa marunong manligaw, pero tingin mo e sa taglay mong gandang lalaki e kayang kaya mo syang maging syota… ngunit… “nanliligaw ka na sa akin? e bakit, tuli ka na ba??” di ka kaya matameme?? wehehehe!!

o e sino nga bang lalaki ang hindi mapupuwersang magpatuli kaagad di ba??

mas makakaya mo bang tiisin ang pangungutya ng iba sayo o ang magdaan sa ritwal na ito?

facts:

1. bahagdan ng lalaking tuli sa buong mundo, tatlumpung porsyento lang…

2. bahagdan ng lalaking tuli sa pilipinas, siyamnaput walong porsyento.

myth: ang etits daw na bagong tuli, pag nakita ng kahit sinong babae ay mamamaga na parang kamatis! (ewan ko din lang, kasi alam ko walang nakakita nun sa akin pero nangamatis pa rin!!) nyahaha!

Teka nga pala, mutain ka ba???

bakit ako???!!

“wag mo akong sisihin, ikaw ang nauna…”

bakit?? di ba tinanong kita dati? di ka na kumibo, dinadaan mo lang ako sa iyak… alam mo naman malambot ang puso ko sa ganyan.. ako naman si gago kahit ayaw ko na, dahil alam ko naman na wala tayong direksyon, di pa rin kita iniwan, akala ko kasi di ko kaya..

alam naman nating mali, may iba pang kaluluwang nasasaktan. mabuti nga yung sayo, di nya alam ang ginagawa mo, di xa nasasaktan. e ako? alam nya! at nakikita ko kung papaano madurog ang puso nya at lumuha ng dugo sa bawat natutuklasan nya, pero tinitigasan ko ang puso ko. binibitiwan ko na xa, pero kumapit pa rin xa sa akin, sa pag-asang may panahon pa, may solusyon pa na maibalik yung “dati”. pero nabulag na ako, nabingi na rin, tumitigas na ang puso ko. pilit kong dinidiktahan ang puso ko na ikaw dapat, ikaw talaga dapat.

hanggang sa nagpaubaya na sya. di na nya kaya ang pait na nadarama nya, di ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman, nasasaktan din naman ako na makita syang ganun. na nagdurusa sya dahil sa kagaguhan ko; ako na wala nang pakialam sa kanyang nararamdaman. hindi din ganun kadali itapon ang pinagsamahan namin, yung mahabang panahon, yung mga alaala. pero paksyet! pinili pa rin kita!

o ngayon, malaya na tayo, nakadurog tayo ng dalawang tao sa mundo. tapos ano? akala ko nung pinili mo ako, isusuko mo ang pagkatao mo sa akin, handa mo nang harapin ang bukas kasama ako.

pero ganun pa rin, ayaw mo man sabihin sa akin ng diretso pero pinapipili mo pa rin ako! yun pa rin ang sitwasyon natin, kapareho pa rin nung sampung taon ang nakakalipas, kung bakit din tayo naghiwalay. akala ko ba matigas na buto mo ngayon? akala ko ba kaya mo na? bakit ako ang hinihingi mong magpaubaya? e ikaw? basta ba ganun-ganun na lang?? testingan ba ng lalim ng pagmamahal?? di naman simpleng prinsipyo o pride ito e..

oo pareho tayo, magkaiba ang paniniwalang kinamulatan natin.. akala ko rin noong una, walang hindi kayang lagpasan ang pag-ibig natin. pero bakit ito pa rin ang kinalabasan? hindi naman kita pinipilit na maniwala sa pinaniniwalaan ko, pero sinabi ko na sa yo, na hindi opsyon ang paglayo nating dalawa o pagkakaroon ng anak. di yun solusyon, kailanman e hindi solusyon ang pagtakas sa problema. sabi ko nga sa yo, simple lang naman ang solusyon, para patas, pareho tayong umalis sa ating paniniwala, magsimula ulit tayo. ngunit ayaw mo, ramdam na ramdam ko na gusto mo akong hatakin. ayaw mo lang sabihin kasi alam mong mapapahiya ka lang. mas pinili mo pang manahimik at masaktan kaysa magbitaw ng desisyon sa problema.

unti-unti, pinilit kong ilayo ang sarili ko sa yo, pinilit kong tanggapin na dead end ang daan na nilalandas natin. tinanggap ko na rin na hindi pala totoong may palayok na ginto sa dulo ng makulay na bahag-hari. oo, masama akong tao, sa paraang masama ka rin. nangyari ang lahat ng ito sa paraang ginusto nating dalawa. may mga bagay na hindi inungkat, hindi pinag-usapan, piniling wag sabihin sa isat isa. totoo na parang hindi.

may kanya-kanya na tayong buhay, sabi ko nga masaya ako para sa iyo, dapat ikaw rin para sa akin di ba??!

akala ko ba nakamove on ka na? bakit may pait pa rin ang mga salita mo? akala ko ba pumili ka na kagaya ko? akala ko ba sigurado ka sa desisyon mo?

di ba ito naman talaga ang gusto mong mangyari??

Bakit ka nag-bablog

Mula sa pakulo ni pareng Lord CM at sa tag ni tear jerker, susundin at sasagutin ko ang tag na ito…

Kelangan nyong sagutin ang tanong na BAKIT KA NAGBA-BLOG?, gawan ng entry sa inyong pahina at ipasa sa limang(5) blogero na nais nyong tanungin nito...

Gaya ng nabanggit ko sa kauna-unahang post ko, may ilang di-tuwirang nakaimpluwensya sa akin sa pagpasok ko sa mundong ito, ilan lang dyan sila bottomless coffe at utak munggo. Naaaliw ako sa ibat ibang estilo ng mga blogero sa pagpapahayag ng kanilang mga saloobin sa buhay. Kung paanong nakita kong naging parang mas magaan ang kanilang araw-araw na pakikipagtunggali sa pamamagitan ng kanilang pagsusulat..

Noon pa man, may hilig na din akong magsulat, kahit na nga ng mga walang kwentang bagay. Ngunit nang aksidenteng maiwala ko ang mini diary ko at isinoli sa akin ng schoolmate kong babae, na pakiramdam ko e nabulatlat na nya ang buo kong pagkatao, simula nun nawalan na ako ng interes na isulat ang personal kong buhay. Nagsusulat pa rin ako pakonti-konti pero tungkol sa mumunting bagay lang, iniwasan ko na magsulat ng saloobin ko at mga personal na kaisipan.

Marami na din akong naisulat at naisigaw na kailanman ay tanging ako lang din ang nakarinig, simpleng paraan ko lang para mailabas ang pasasalamat at hinanakit ko sa mundo..

Sa aking kwarto sa friendster, sa malamang, konti lang ang interesado sa isinusulat ko at malamang sa hindi ay hindi nila ito nababasa, wala silang oras para makinig sa kung anumang sinisigaw ko.. mas abala siguro sila sa pagtingin sa kung sino sino ba ang mga kaibigan ko dun, ilan na ba ang kaibigan ko at sino sino ba sa kanila ang kaibigan din nila, sino at ano ba ang mga komento sa akin, o kaya naman ay kalkalin nila ang mga pektyur ko at ng mga kung sino mang karelasyon ko ngayon.. pero yung totoong ako, yung mga isinisigaw ko, na nandun sa blog ko ay madalas sa hindi nila nabibigyang pansin..

Ngunit iba dito sa mundo ng blogosperyo. Dito, naramdaman ko ulit ang frustrations ko na maging isang manunulat, iyong tipong may mga nakikinig at makaka-relate sa bawat tipa ng mga daliri ko. Iyong sa di-tuwirang intensyon ay may mga matang namumulat sa kanilang sariling mundo.

Dito ko rin unti–unting naintindihan ang mga nangyayari sa aking buhay. Sa pagtumbling-tumbling ko at paggulong gulong sa bahay ng mga may bahay dito, nakikilala ko unti unti ang aking sarili.. nakita ko ang aking sariling kahinaan sa pagbabasa ko ng pinagdaraanan ng iba.. nakakarelate ako sa mga nababasa ko.. gayundin, sa kanila ako nakakakuha ng lakas ng loob, dun sa mga pinagdadaanan nila na nalagpasan ko at kung ano man ang pinagdadaaanan ko ngayon na nalagpasan na nila.

Noong nagsusulat ako para sa sarili ko, ginagawa ko lang iyon para may mabalikan sa mga panahon ng pagmumuni muni, yung mga pinagdaanan ko at kung paano ko nalagpasan at paano nakatulong ang mga iyon sa pagbangon kong muli at pagpapatuloy ng aking buhay.

Dito sa mundo ng blogosperyo, andito ang realisasyon na marami na din pala akong pinagdaanan sa buhay. Hindi lahat ng aking natikman ay matamis, merong mapait, meron ding mapakla… merong ayaw kong tikman kahit minsan, at meron ding hinding hindi ko na gugustuhing matikman ulit..

Nagsisimula pa lang ako dito, marami pa akong kwartong gustong pasukin at usyusohin, marami pa akong gustong isigaw, gusto ko pang magbahagi ng mga makulay at madilim na parte ng buhay ko – na kahit papaano ay sanay kapulutan ng aral ng iba. Gayundin, marami pa akong gustong makilala dito sa mundo ng mga blogero…

Pero syempre, para makaganti at mambulahaw din, ibabato ko ang tag na ito kina, soberfruitcake, jaded fool, kalyo galera, helena at abby

jackpot!

wahahaha!!!

tagumpay!

pag sweswertehin nga naman.. daig pang binebwenas...

matutulog na sana ako, buti naisipan kong kalikutin ang wifi ng laptop ko...

akalain mo! may wifi signal pala dito, nagsusunog ako ng load para lng magkainternet...

pero ok, may unlimited access ako now! wahaha!

kung sino man ang may magandang kalooban na nag-mmay-ari ng connection na to, isang malaking pasasalamat sa hindi mo paglalagay ng password...

sya! sya!

wehehehe!

The Blessing Of Thorns

Sandra felt as low as the heels of her shoes as she pushed against a November gust and the florist shop door. Her life had been easy, like a spring breeze. Then in the fourth month of her second pregnancy, a minor automobile accident stole that from her.

During this Thanksgiving week she would have delivered a son. She grieved over her loss. As if that weren't enough, her husband's company threatened a transfer. Then her sister, whose holiday visit she coveted, called saying she could not come for the holiday. Then Sandra's friend infuriated her by suggesting her grief was a God-given path to maturity that would allow her to empathize with others who suffer. She has no idea what I'm feeling, thought Sandra with a shudder.

Thanksgiving? Thankful for what? She wondered. For a careless driver whose truck was hardly scratched when he rear-ended her? For an airbag that saved her life but took that of her child?

"Good afternoon, can I help you?" The shop clerk's approach startled her. "I....I need an arrangement," stammered Sandra. "For Thanksgiving? Do you want beautiful but ordinary, or would you like to challenge the day with a customer favorite I call the Thanksgiving "Special?" asked the shop clerk. "I'm convinced that flowers tell stories," she continued. "Are you looking for something that conveys 'gratitude' this thanksgiving?" "Not exactly!" Sandra blurted out. "In the last five months, everything that could go wrong has gone wrong." Sandra regretted her outburst, and was surprised when the shop clerk said, "I have the perfect arrangement for you."

Just then the shop door's small bell rang, and the shop clerk said, "Hi, Barbara...let me get your order." She politely excused herself and walked toward a small workroom, then quickly reappeared, carrying an arrangement of greenery, bows, and long-stemmed thorny roses. Except the ends of the rose stems were neatly snipped: there were no flowers.

"Want this in a box?" asked the clerk. Sandra watched for the customer's response. Was this a joke? Who would want rose stems with no flowers! She waited for laughter, but neither woman laughed. "Yes, please," Barbara, replied with an appreciative smile. "You'd think after three years of getting the special, I wouldn't be so moved by its significance, but I can feel it right here, all over again," she said as she gently tapped her chest. And she left with her order.

"Uh," stammered Sandra, "that lady just left with, uh....she just left with no flowers! "Right, said the clerk, "I cut off the flowers. That's the Special. I call it the Thanksgiving Thorns Bouquet." "Oh, come on, you can't tell me someone is willing to pay for that!" exclaimed Sandra.

"Barbara came into the shop three years ago feeling much like you feel today," explained the clerk. "She thought she had very little to be thankful for. She had lost her father to cancer, the family business was failing, her son was into drugs, and she was facing major surgery."

"That same year I had lost my husband," continued the clerk, "and for the first time in my life, had just spent the holidays alone. I had no children, no husband, no family nearby, and too great a debt to allow any travel." "So what did you do?" asked Sandra. "I learned to be thankful for thorns," answered the clerk quietly. "I've always thanked God for the good things in my life and never questioned the good things that happened to me, but when bad stuff hit, did I ever ask questions! It took time for me to learn that dark times are important. I have always enjoyed the 'flowers' of life, but it took thorns to show me the beauty of God's comfort.

You know, the Bible says that God comforts us when we're afflicted, and from His consolation we learn to comfort others." Sandra sucked in her breath as she thought about the very thing her friend had tried to tell her. "I guess the truth is I don't want comfort. I've lost a baby and I'm angry with God."

Just then someone else walked in the shop. "Hey, Phil!" shouted the clerk to the balding, rotund man. "My wife sent me in to get our usual Thanksgiving Special....12 thorny, long-stemmed stems!" laughed Phil as the clerk handed him a tissue-wrapped arrangement from the refrigerator. "Those are for your wife?" asked Sandra incredulously. "Do you mind me asking why she wants something that looks like that?" "No...I'm glad you asked," Phil replied. "Four years ago my wife and I nearly divorced. After forty years, we were in a real mess, but with the Lord's grace and guidance, we slogged through problem after problem. He rescued our marriage. Jenny here (the clerk) told me she kept a vase of rose stems to remind her of what she learned from "thorny" times, and that was good enough for me. I took home some of those stems. My wife and I decided to label each one for a specific "problem" and give thanks for what that problem taught us." As Phil paid the clerk, he said to Sandra, "I highly recommend the Special!"

"I don't know if I can be thankful for the thorns in my life." Sandra said. "It's all too...fresh." "Well," the clerk replied carefully, "my experience has shown me that thorns make roses more precious. We treasure God's providential care more during trouble than at any other time. Remember, it was a crown of thorns that Jesus wore so we might know His love. Don't resent the thorns."

Tears rolled down Sandra's cheeks. For the first time since the accident, she loosened her grip on resentment. "I'll take those twelve long-stemmed thorns, please," she managed to choke out. "I hoped you would," said the clerk gently. "I'll have them ready in a minute." "Thank you. What do I owe you?" "Nothing. Nothing but a promise to allow God to heal your heart. The first year's arrangement is always on me." The clerk smiled and handed a card to Sandra. "I'll attach this card to your arrangement, but maybe you would like to read it first."

It read: "My God, I have never thanked You for my thorns. I have thanked You a thousand times for my roses, but never once for my thorns. Teach me the glory of the cross I bear; teach me the value of my thorns. Show me that I have climbed closer to You along the path of pain. Show me that, through my tears, the colors of Your rainbow look much more brilliant."

Praise Him for your roses; thank him for your thorns!

John 3:16

Sa gitna ng pamumuni-muni ko, muli kong nabasa ang mga katagang ito..

“For God so loved the world that He gave his only begotten son…”

Sa totoo lang, this verse never fails to move me during my times of distress and troubles. Relatively, I encountered some readings and I thought of reading them loud here…

No other verse in the Bible so succinctly summarizes God's relationship with humanity and the way of salvation. Some consider John 3:16 as the "theme verse" for the entire Bible. John 3:16 tells us of the love God has for us and the extent of that love—so great that He sacrificed His only Son on our behalf. John 3:16 teaches us that anyone who believes in Jesus Christ, God's Son, will be saved. John 3:16 gives s the glorious hope of eternal life in heaven through the love of God and death of Jesus Christ.

I love to contemplate what it cost our Father in heaven to give us the gift of his Beloved Son, that worthy Son of our Father…I think as I read the story of Abraham's sacrifices of his son Isaac that our Father is trying to tell us what it cost him to give his Son as a gift to the world. You remember the story of how Abraham's son came after long years of waiting and was looked upon by his worthy sire, Abraham, as more precious than all his other possessions; yet, in the midst of his rejoicing, Abraham was told to take this only son and offer him as a sacrifice to the Lord. He responded.

Isang malaking katanungan natin, "Why did God command Abraham to sacrifice Isaac?"

Masyadong masalimuot at kumplikado ang tanong na ito. Kagaya din ng mga katanungang bakit nilikha ng Diyos si Lucifer kahit alam nyang ito’y magiging pasaway? Bakit nilikha ng Diyos ang “forbidden tree” gayong nalalaman naman nya na titikman nila Eba at Adan ang bunag nito? Bakit nilikha ang mga anghel, gayong alam Niya na marami sa mga ito ay magiging mga pasaway din?

One answer to all these questions is the same as the answer to the question of Abraham and Isaac. God’s sovereign, divine plan is perfect and He will carry out His plan according to His perfect will and timing in such a way that He will be glorified.

“The LORD Almighty has sworn, ‘Surely, as I have planned, so it will be, and as I have purposed, so it will stand’” (Isaiah 14:24). “For my own sake, for my own sake, I do this . . . I will not yield my glory to another” (Isaiah 48:11).

Ultimately, and perhaps somewhat amazingly, it was God Himself who put Jesus to death. Christ’s death was God’s perfect plan for the eternal redemption of His own. Far from being a victory for Satan, as some have suggested, or an unnecessary tragedy, it was the most gracious act of God’s goodness and mercy, the ultimate expression of the Father’s love for sinners.

God uses Abraham’s faith as an example to all who came after him as the only means to God.

Can you feel what was in the heart of Abraham on that occasion? You love your son just as Abraham did; perhaps not quite so much, because of the peculiar circumstances, but what do you think was in his heart when he started away from Mother Sarah, and they bade her goodbye? What do you think was in his heart when he saw Isaac bidding farewell to his mother to take that three days' journey to the appointed place where the sacrifice was to be made? I imagine it was about all Father Abraham could do to keep from showing his great grief and sorrow at that parting, but he and his son trudged along three days toward the appointed place…They ascended the mountain, gathered the stones together, and placed the fagots upon them. Then Isaac was bound, hand and foot, kneeling upon the altar. I presume Abraham, like a true father, must have given his son his farewell kiss, his blessing, his love, and his soul must have been drawn out in that hour of agony toward his son who was to die by the hand of his own father. Every step proceeded until the cold steel was drawn, and the hand raised that was to strike the blow to let out the life's blood when the angel of the Lord said: ‘It is enough.’

“Our Father in heaven went through all that and more, for in his case the hand was not stayed. He loved his Son, Jesus Christ, better than Abraham ever loved Isaac, for our Father had with him his Son, our Redeemer, in the eternal worlds, faithful and true for ages, standing in a place of trust and honor, and the Father loved him dearly, and yet he allowed this well-beloved Son to descend from his place of glory and honor, where millions did him homage, down to the earth, a condescension that is not within the power of man to conceive. He came to receive the insult, the abuse, and the crown of thorns. God heard the cry of his Son in that moment of great grief and agony, in the garden when, it is said, the pores of his body opened and drops of blood stood upon him, and he cried out: ‘Father, if thou be willing, remove this cup from me.’

“I ask you, what father and mother could stand by and listen to the cry of their children in distress, in this world, and not render aid and assistance? I have heard of mothers throwing themselves into raging streams when they could not swim a stroke to save their drowning children, rushing into burning buildings, to rescue those whom they loved.”

“We cannot stand by and listen to those cries without its touching our hearts. The Lord has not given us the power to save our own. He has given us faith, and we submit to the inevitable, but he had the power to save, and he loved his Son, and he could have saved him. He might have rescued him from the insult of the crowds. He might have rescued him when the crown of thorns was placed upon his head. He might have rescued him when the Son, hanging between the two thieves, was mocked with, ‘Save thyself, and come down from the cross. He saved others; himself he cannot save.’ He listened to all this. He saw that Son condemned; he saw him drag the cross through the streets of Jerusalem and faint under its load. He saw that Son finally upon Calvary; he saw his body stretched out upon the wooden cross; he saw the cruel nails driven through hands and feet, and the blows that broke the skin, tore the flesh, and let out the life's blood of his Son. He looked upon that.

“In the case of our Father, the knife was not stayed, but it fell, and the life's blood of his Beloved Son went out. His Father looked on with great grief and agony over his Beloved Son, until there seems to have come a moment when even our Savior cried out in despair: ‘My God, my God, why hast thou forsaken me?’

“In that hour I think I can see our dear Father behind the veil looking upon these dying struggles until even he could not endure it any longer; and, like the mother who bids farewell to her dying child, has to be taken out of the room, so as not to look upon the last struggles, so he bowed his head, and hid in some part of his universe, his great heart almost breaking for the love that he had for his Son. Oh, in that moment when he might have saved his Son. I thank him and praise him that he did not fail us, for he had not only the love of his Son in mind, but he also had love for us. I rejoice that he did not interfere, and that his love for us made it possible for him to endure to look upon the sufferings of his Son and give him finally to us, our Savior and our Redeemer. Without him, without his sacrifice, we would have remained, and we would never have come glorified into his presence. And so this is what it cost, in part, for our Father in Heaven to give the gift of his Son unto men.

For God so loved the world, that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life. John 3:16

Many thanks to:
susiesa of LDS.net forums,
and
GOTQUESTIONS.ORG

my ex-gf’s wedding

“hindi lungkot o takot ang mahirap sa pagiisa, kundi ang pagtanggap na sa bilyon-bilyong tao sa mundo, wala man lang nakipaglaban upang makasama ka.” -- bob ong

chuck: ”cgurado ka papakasal ka na sa kanya? mahl mo or gusto mo na lang mag-aswa?”
friend: “bwal mgtnong kc di q alam ang sgot….”
friend: “mahal q... di aq sure. hehehe”
friend: “mbaet nman cya. di aq ninaaway.”


eto ang eksaktong huling pag-uusap namin ng ex-gf ko mga ilang buwan na din ang nakalipas.

mula nang pumasok ang buwan ng abril, ngayon ko lang napagtanto kung ano nga ba talagang meron ngayong buwan na ‘to na palaging gumuguhit sa utak ko pero di ko maalala. buwan nga pala ng balak nilang pagpapakasal.

sa nabanggit nyang balak nilang pagpapakasal ng bf nya, bagamat matagal tagal na din silang dalawa, hindi ko pa rin napigilan na itanong kung sigurado na ba sya sa desisyon niya. sa kasalukuyang edad nya na 29, hindi naman ako nagtataka kung bakit nagmamadali na siyang mag-asawa. ngunit kung tutuusin, madami naming iba na nagpaparamdam sa kanya, pero di ko alam kung bakit ayaw nya ulit sumugal sa panibagong relasyon.

dahil sa hindi lang kaopisina, kaibigan o mga kamag-anak nya ang palaging umuurirat sa kanya kung kelan ba talaga sya lalagay sa buhay na (magulo) tahimik, (napilitan) napagdesisyunan na rin nya siguro ang bagay na ito. wala na nga siguro syang hinihintay… o di kaya, kung maghihintay pa rin sya o magpapatumpik-tumpik pa, baka abutan na sya ng “curfew” o di kaya ay maiwan ng huling byahe. totoo, nakakatakot ang tumandang mag-isa..

di kagaya naming mga lalake, maaari kaming pumili kung sino ang gusto naming makasama sa buhay. pero sa kinamulatan nating kulturang pilipino, kung saan lalaki ang nanliligaw, ang mga babae ay naghihintay lang ng darating sa buhay nila. pag marami, swerte, makakapamili sila. ngunit paano kung isa lang ang dumating? o wala? paano na?

tatanggapin mo na lang ba na siya yung taong ibinigay sayo ng nasa itaas o maghihintay ka pa ulit?

pero, hanggang kelan mo kaya kayang maghintay? at hanggang kelan ba dapat?

...." god determines who walks into your life. it is up to you to decide who you let walk away, who you let stay, and who you refuse to let go."....

himutok

hindi naging maganda ang umpisa ng araw ko ngayon..

habang lulan ako ng aming company shuttle bus, at may nakapasak na earphones sa aking tenga, wala akong kaalam-alam sa nangyayari… mula sa aking pagkakaidlip, naalimpungatan ako.. sa isang traffic light, isang saudi lokal ang nakikipagtalo sa isang bangladeshi, malamang gitgitan sa kalsada.. maya-maya pa bumalik yung arabo sa pick-up truck nya, kumuha ng isang tubong kalawangin na uno y medya ang bilog na may elbow sa dulo…

walang pakundangan niyang ipinagtulakan ang kalaban nya sabay hambalos ng tubong hawak nya dito. wala syang pakialam, san man nya ito tamaan sa bawat paghambalos na kanyang ginagawa.. napapangiwi ako sa tuwing tinatamaan ang bangladeshi… di ko alam ang pinag-ugatan ng kanilang pagtatalo.. ngunit gaya ng dati, hindi makapanlaban ang kalaban ng arabo.. alam kong alam din nyang tyak na may kalalagyan sya kung saka-sakali…

dito sa saudi, kahit yung arabo ang mali, mali ka pa rin sa katwiran nila. kahit maaksidente ka nila, kasalanan mo pa rin yun dahil sa kanilang pilosopo at di-makataong pangangatwiran, kung di ka nagpunta sa kanilang lugar, hindi ka nila maaaksidente.. at nakapanlulumong maraming pagkakataon na ang nangyaring ganito… ilan na nga bang pilipino ang nakulong na walang kasalanan? ilan na nga ba ang napugutan ng ulo? ang nalatigo? silang mga inosente… tsk!

**********

pera-pera na nga lang siguro kung bakit ako nandito ngayon sa lugar na ito.. sa kagustuhan kong iangat ang antas ng pamumuhay ko at ng aking pamilya, hinarap ko ang hirap at lungkot ng paglayo sa knila. at ang panganib ng buhay dito sa disyerto.

oo, tingin ko mas mahal ko ang pamilya ko kaysa sa sarili ko… dahil kung ako lang, kaya ko naming magtiis na hindi kumain ng masarap, kaya kong hindi mamasyal sa mall, kaya ko palang walang alak sa katawan, kaya ko palang magtrabaho ng minimum sampung oras sa loob ng isang araw, at mag-ot pa ng dagdag na tatlong oras at kalahati tatlong beses sa isang lingggo at pumasok pa rin ng kalahating araw ng byernes na sana ay araw na lang ng pahinga.. daig pa nga ako ni kuracha, ang babaeng lingo lang ang pahinga, ako kalahating araw lang ang pahinga..

hindi ako nagrereklamo, dahil pwede ko naman piliin na maging lantang gulay na lang sa loob ng aking kwarto, pero hindi ko ito ginagawa… sayang din kasi ang kikitain ko sa oras na ilalagi ko sa opisina.. tutal trabaho naman talga at kumita ng higit sa pang-araw araw na pangangailangan ang ipinunta ko dito, samantalahin na lang lahat ng pagkakataon…. saka na lng ako magpapakasarap sa pag-uwi ko sa pinas.. makita ko lng na kumakain ng maayos ang pamilya ko, at naibibgay ko lahat ng pangangailangan nila, sulit na lahat ng paghihirap ko dito.. malayo man ako sa kanila, sana maintindihan nila, para rin sa kanila ginagawa ko… hindi lang para sa akin..

kung noong dati, nung nakakapanood ako ng mga pelikulang patungkol sa pamilyang pilipino na kinailangan maghiwalay at isa sa mga magulang ang mangibang bayan, di ko noon maiwasang itanong sa aking sarili kung bakit kailangan pa nilang umalis?? pwede naman sigurong sa pinas na lang, hindi na kailangang lumayo..

noon, itinanim ko sa isip ko na sa pinas lang ako, hahanap ng mayos na trabaho, gugulin ang lahat ng oras sa aking pamilya, makita at masubaybayan ang anak ko sa paglaki.. pero ngayon, isa ako sa nagpasyang humanap ng magandang kapalaran dito sa ibang lupain, maayos na kapalarang di kayang ibigay ng aking sariling bansa. ngunit, di ko maialis sa aking isipan ang takot na pagdating ng panahon ay sa akin pa isumbat ng pamilya ko na sana ay hindi ko na lang sila ipinagpalit sa dolyar na kikitain ko dito.

mahirap kung sa mahirap.. pero hindi na ako naiinip masyado, natutunan ko na ring libangin ang aking sarili… at sa tulong na rin ng makabgong teknolohiya, hindi na ganun kalakas ang homesick..

**********

umalis ako noon, 3 buwan pa lang ang anak ko.. nagbalik ako kulang isang taon mula nung umalis ako, para gugulin ang dalawamput isang araw ng bakasyon na ibinigay sa akin.. magkahalong kaba, saya at pananabik, makakapiling ko na naman ang aking mga mahal sa buhay.

sa totoo lang, masakit makita na ang anak ko ay mas malapit pa sa ibang tao kaysa sa akin na sarili nyang ama. ako, na sinasakripisyo ang mga pansarili kong kaligayahan para sa kanya. ilang araw din ang inubos ko para lang magkalapit kaming dalawa, o matanggap nya kung bakit hindi lang siya ang pwedeng yumakap at humalik sa kanyang ina.. kung bakit may ibang lalaki na natutulog sa kanilang kama bukod sa kanya..

ilang tsokolate at laruan ang naubos ko para lang lumapit at sumama sya sa akin.. sa mura nyang isipan, sana lang hindi nya inakalang ako si santa claus noong panahong iyon ng kapaskuhan..

hanggang sa muling pagbalik ko dito, dala ko pa rin ang agam-agam kung ano kaya maging reaksyon nya sa susunod naming pagkikita, ilang buwan mula ngayon.. o kaya, paano ba ako ibibida ng anak ko sa pagdating ng panahon sa knyang mga kaibigan.. ipagmamalaki nya kaya ako o kamumuhian?

oo naman, gusto kong ako din ang magturo sa kanyang magbisikleta, magsaranggola, magbasketbol at mag-ayos at magkutingting ng kung ano-ano sa bahay….

haay buhay, puro himutok na lng ba? la na ba tlagang pag-asa ang pinas?? gaano katagal pa ang kailangang ipagtiis sa ibang bansa?

kung magiging maayos lang sana at may konting kasiguraduhan ang buhay sa pinas, hinding hindi ko iisipin ang umalis at mangibang bayan…

**********

wahahaha!! pagpasensyahan nyo na... naglalabas lang po ng sintemyento sa buhay..

blackhole

blanko...

yan ang lagay ng utak ko ngayon..

kahit anong piga ang gawin ko, wala talagang maisulat...

masyado lang abala sa trabaho o dahilan ko lang yun?

siguro nga kelangan ko ng inspirayon... upang sa ganun may kumayat man lng na ideya sa malabnaw kong utak..

yun tipong pati langgam na makikita ko e magagawan ko ng kwento...

pero baka hindi pa muna ngayon...

maghahanap muna ko ng langgam.. na sa loob ng mahigit isang taon ko dito, e di pa ako nakakakita kahit isa..

dinalaw ko lang ang pahina ko... baka sa katagalan e dito na tumira c spiderman o kaya naman ay may iba nang tumira dito at magsulat para sa akin..