sige na pls... paligayahin mo ako

9:42am, kulang dalawang oras pa ang ipaghihintay ko ng lunch time…

Sumasakit na mata ko kakablog hop at kung kani kaninong kwarto na ako napapasok... Di ko naman trip magparamdam ngayon, tamang lurker mode lang.

Nabulatlat ko na ang profiles nung mga kaibigan ko at kung sino sino sa FB, wala din naman interesante, wala din ako sa mood magcomment.

Ano na nga ba password ko sa twitter at plurk?? Arrgghhh!!

Maghintay na lang ng makakachat yung may kwenta.. o sige na nga kahit walang kwenta basta lang mairaos tong bagot na to! Kung bakit kasi kung kelan mo kelangan ng kausap, mapapaghingahan, magpapangiti, magpapatumbling, magpapahalakhak, aasarin, saka naman di sya pwede, saka mo naman sya di mahagilap..

Nakakainip. Para ka na ring naghihintay ng patak ng ulan sa tuyot na disyerto…

Buti pa yung busy ka na lang palagi. Yung masyadong abala ang isip mo sa trabaho, yung tipong nangangarag ka sa dami ng gagawin, yung din na maidrowing ang kilay mo dahil di ka na magkandaugaga sa paghahabol ng deadlines. Pero yung ganito? magpapatay ka lang ng oras?

Kung ano ano lang tuloy naiisip ko.. sa ganitong mga pagkakataon ako madalas kinakatay ng homesick..

Tsk… nakakabaog…