'coz everyone is a piece of cake

Naranasan mo na bang umasa sa isang bagay? Sa isang tao? Unto something, for it to happen?

Naranasan mo na bang maghintay ng phone call? Ng reply sa text messages mo? Pero at the end e naghintay ka lang pala sa wala at puro frustrations at sama lang ng loob ang napala mo…

Naranasan mo na bang umasam asam na makasama ang isang tao sa isang beautiful relationship? But, at the end e friendship lang pala ang kaya nyang ibigay sayo?

“Fuck! Di ko kailangan ang friendship mo! Marami na akong kaibigan!” ampalayang ampalaya ano?

Com'on! Wag na tayong maging ipokrito at ipokrita! Hindi na tayo bata para makipaglaro ng guessing game o makipagtaguan-pung. Truth is, we don’t normally pursue, or give much of our time and attention to someone or anyone without any intentions behind it. Hindi tayo mag-uubos ng load at makikipagpuyatan pagchachat para lang makipagkaibigan o makipaglandian. There must be some valid reasons behind it. At sa aminin man natin o hindi umaasa tayo, directly or indirectly, for something bigger to happen kapalit ng lahat ng ginagawa natin.

Another point is, nakakasanay ba ang frustrations? Ang paghihintay sa maga bagay na parang hindi naman darating kelanman? Hindi ba parang in the long run e puro negativity na lang ang naiibigay sa atin nun? To the point na pag may dumating at kahit feeling natin e eto na talaga yung real chance, yung right right right chance, para sa atin e still hesitant pa rin tayo at i-reject lang natin kasi baka false alarm na naman or gaya ng dati e palpak na naman.

Gasgas na para sa atin ang salitang perseverance at patience pero hindi naman kasi nakakasanay ang masaktan sa paghihintay. Hindi nakakasanay ang mafrustrate. Hindi din kelanman nakakatuwa ang malaman mong at the end e wala ka palang inaasahan, wala ka palang hinihintay.

Worst is, sabihin sayo na, “Hindi ko naman sinabing maghintay ka ah? Choice mo yan”

Fuck! Fuck talaga! Di ba?

Knowing that you’ve wasted your time sa paghihintay sa isang bagay na di naman pala talaga mangyayari, maybe not now. Or not ever.

Pero naisip mo na ba?

Di kaya minsan mali lang talaga tayo ng hinihintay na chances? Sa isang pag-asam na di naman pala talaga posibleng mangyari? Na suntok sa buwan naman talaga yung inaasahan natin?

Hindi kaya mali lang tayo sa paghihintay sa isang maling tao? Sa isang tao na hanggang dun lang naman pala talaga ang kayang ibigay? Na ipinipilit lang natin ang isang bagay na hindi naman talaga pwede?

Hindi kaya may ibang naghihintay ng atensyon mo? O baka naman, hindi mo lang napapansin pero ikaw ay isang frustration din ng ibang tao?

Be still, open your eyes. Look around you, maybe you’re the most precious fruitcake for somebody, na antagal nang naghihintay ng konting atensyon mo.

"There's a fruitcake in everybody

There's a fruitcake in everyone

There are b-sides to every story

If you decide to have some fun

Just take a bite

It's alright

Taste the taste that sent all mothers giggling in sheer delight

Take a bite

It's alright

A little lovin and some fruit to bake

Life is a piece of cake"

an_indecent_mind

huwag mo akong salingin

Mataman akong nakikipagtitigan sa papahilom na mga sugat sa braso, tuhod at balikat ko. Isang linggo makalipas ang aksidenteng inabot ko sa basketball, nagsisimula nang kumati ang mga sugat palatandaan na nagsisimula na itong matuyo. Gusto ko sana itong kamutin pero mas namayani ang pagdadalawang-isip.

Makati ang sugat na nababahaw, masarap kamutin! Ngunit alam kong pag nasimulan na mahirap na itong pigilan, sapagkat lalo itong kumakati sa bawat pagkamot at syempre pa dahil kakaiba ang ginhawang naidudulot nito, nakakaadik.

Bagamat madalas tayong sinasabihan na wag kutkutin ang ating sugat kasi magpepeklat mas madalas din na nagiging matigas ang ulo natin. Kapag walang nakatingin, ang simpleng kamot na nagdudulot ng kakaibang ginhawa ay naglelevel up sa pakikialam sa langib ng natutuyong sugat.

Bakit nga ba masarap kutkutin ang nababahaw na sugat? Kasi may halong excitement, anticipation, sakit, sarap at makapigil-hininga ito. Sa unti-unti mong pagtanggal ng langib nito umaasa ka rin na tuluyan nang naghilom ang sugat sa ilalim. Ngunit sa pinakahuling bahagi ng iyong pagtatangka ay bigla na lang itong magdudugo! Bigla kang matatauhan at pilit mong lalagyan ito ng konting pressure para maampat ang pagdurugo nito.. hindi na muna gagalawin.. hindi muna… hanggang sa muling pagkati nito..

Bawat isa sa atin may peklat ng mga nakaraan. Merong malalim, merong mababaw at lahat ay may kakaibang kwentong tinataglay. Sa paglipas ng panahon, yung iba marahil ay limot mo na pero meron din naman na nag-iwan ng malalim na peklat sa iyong katawan at sa alala.

Sa lahat ng sugat sa ating pagkatao, ang sugat sa ating puso ang pinakamasakit, pinakamahapdi at pinakamatagal maghilom. At sa paglipas ng panahon, merong ilang malalalim na sugat na nagmarka sa ating puso ang aakalain nating tuluyan nang natuyo ngunit kagaya din ng isang ordinaryong sugat sa tuhod na ating kinakamot at kinukutkot, magugulat ka na lang isang araw na ang inakala nating bahaw na sugat sa ating puso ay di pa pala lubusang natutuyo, na pag di sinasadyang nasaling ng isang pangyayari o pinangahasang kutkutin ng isang tao ay muli itong magdurugo.

Maaring ang sugat sa puso ang pinakamatagal na mabahaw sa lahat ng mga tinamo nating sugat sa ating katawan, lalo na kung malalim ang sugat nito. Pero kagaya ng lahat ng sugat, maghihilom din ito.. hindi agad-agad, hindi madali, pero maghihilom din.. sa pagdating ng panahon..

Wag kamutin at wag kutkutin, magpepeklat.

Wag pilitin, hayaan lang na kusang matuyo.

A time to heal.

 

 

 

pektyur ninakaw mula sa flickr

 

 

 

 

 

paramdam.....

"I can see dead people"… linya mula sa movie na The Sixth Sense…

Hindi pa nangyari sa akin yun… although may other stories ako to tell about it, some other time..

But lately, I’ve been encountering various people, not only here in blogosphere but also from chat rooms, and hearing their sickness-related stories.

Mere coincidence or God’s will, hanggang ngayon di ko pa rin makuha ang message nung nasa itaas kung bakit Niya ako ipinakikilala sa kanila.

Significantly, I’ve been nursing my kidneys since grade school. I was diagnosed with failing kidneys, at tinakot ng tadong doktor na yun ang mga magulang ko! Sabihin ba naman na isang taon na lang daw ang itatagal ng mura at virgin kong katawan! Abay e di syempre ka naman at super sakit nun sa damdamin ng mga mapagmahal kong magulang!

Kaya pala kung alagaan ako dati e ganun ganun na lang… at as usual, andun yung mga pagkaing makikita mo lang kapag maysakit ka at kung kelan wala kang gana at talagang napakahirap kumain… Kaya pala ganun na lang ang galit at pagpipilit ng tatay ko pag ayaw nang tanggapin ng katawan ko ang mga gamot na halos sinlaki ng buto ng langka (at meron ding hugis ataul!)… akala ko galit siya sa akin dahil sinasayang ko yung mga gamot kaya nya ako pinapagalitan, yun pala ayaw pa din naman nyang mawala ako ng ganun kaaga..

Di ko alam kung bakit tumagal pa ako ng ganito, at kung paano ako gumaling… dahil sa tagal kong maysakit e may mga pagkakataong dinaya ko na din sila na kunyari ay ininom ko nga yung mga gamot..

Nakita siguro ni Bro na may malaki pa akong papel na gagampanan sa mundo (maybe I can save the world mula sa prediction ni Nostradamus sa 2012) at marami pa syang plano para sa akin kaya di nya tinapos ang talambuhay ko nang ganon ganon na lang…

At eto nga ako ngayon… gaya pa rin ng dati… nag eenjoy pa rin sa pakete ng maaalat at mamantikang junk foods… wala talagang magagawa… matigas ang ulo e! dinadaan na lang sa pag-inom ng isang timbang tubig at isang galong sabaw ng buko pagkatapos namnamin ang sarap ng lasong papatay sa akin!

Kaya nga siguro ako pasimpleng binabatukan ni Bro.. medyo matauhan man lang daw ako sa ginagawa ko sa aking katawang lupa.. Ipinapaalala na minsan sa aking buhay, sa gitna ng aking pagkakaratay, e ipinangako ko sa kanyang aalagaan kong mabuti itong katawang to pagalingin lang nya ako…

Kaliwat kanang pagbatok ang ipinanggising sa kin… una e para alagaan ko ang sarili ko… ikalawa ay dahil “minsan nakakalimot” na din akong makipagkwentuhan sa Kanya. Oo nga naman, hindi naman rason na porket wala syang “bahay” dito e nangangahulugan iyong dapat ko na rin syang kalimutang kamustahin man lang…

Sori bro…

the one that got away

in your life, you'll make note of a lot of people. Ones with whom you shared something special, ones who will always mean something. there's the one you first kissed, the one you first loved, the one you lost your virginity to, the one you put on a pedestal, the one you're with... and the one that got away.

who is the one that got away? i guess it's that person with who everything was great, everything was perfect, but the timing was just wrong.

there was no fault in the person, there was no flaw in the chemistry, but the cards just didn't fall the right way, i suppose.

i believe in the fact that ending up with someone, finding a longtime partner that is, does not lie merely in the other person. i can actually agree that an equal part, or maybe even the greater part, has to do with the matter of timing. it has to do with you being ready to settle down and commit to someone in a way that goes beyond the little niceties of giddy romance.

how often have you gone through it without even realizing it? when you're not ready to commit in that mature manner, it doesn't matter who you're with, it just doesn't work. small problems become big; in consequentials become deal breakers simply because you're not ready and it shows. it's not that you and the person you're with are no good; it's just that it's not yet right, and little things become the flashpoint of that fact.

then one day you're ready. you really are. and when this happens, you'll be ready to settle down with someone. he or she may not be the most perfect, they might not be the brightest star of romance to ever have burned in your life, but it'll work because you're ready. it'll work because it's the right time and you'll make it work. and it'll make sense, it really will.

so that day comes when you're finally making sense of things, and you find yourself to be a different person. things are different, your approach is different, you finally understand who you are and what you want, and you've become ready because the time has truly arrived. and mind you, there's no telling when this day will come. hopefully you're still single but you could be in a long-term relationship, you could be married with three kids, it doesn't matter. all you know is that you've changed, and for some reason, the one that got away, is the first person you think about. you'll think about them because you'll wonder, "what if they were today?" you'll wonder, "what if we were together now, with me as i am and not as i was?" that's what the one that got away is. the biggest "what if?" you'll have in your life.

if you're married, you'll just have to accept the fact that the one that got away, got away. believe me, no matter how fairy tale you think your marriage is, this can happen to the best of us. but hopefully you're mature enough to realize that you're already with the one you're with and this is just another test of your commitment, one which will just strengthen your marriage when you get past it. sure, you'll think about him/her every so often, but it's alright. it's never nice to live with a "might have been," but it happens.

maybe the one that got away is the one who's already married. in which case it's the same thing. you just have to accept and know that you're memories of that person will probably bring a nice little smile to your lips in the future when you're old and gray and reminiscing.

but if neither of that is the case, then it's different. what do you do if it's not yet too late? simple... find him, find her. because the very existence of a "one that got away" means that you'll always wonder, what if you got that one?

ask him out to coffee, ask her out to a movie, it doesn't matter if you've dropped in from out of nowhere. you'd be surprised, you just might be "the one that got away" as well for the person who is your "the one that got away."

you might drop in from out of nowhere and it won't make a difference. if the timing is finally right, it'll all just fall into place somehow and you know, i'm thinking, it would be a great feeling, in the end, to be able to say to someone, "hey you, you're the one that almost got away."

sobra ka na sa tulog!

nag-eenjoy ka ba sa buhay mo ngayon?

tagumpay ka sa pag-aaral at karerang napili mo. may maipagmamalaking trabaho. magandang takbo ng pinaghirapang negosyo. malaking bahay. magarang kotse. limpak limpak na salapi. marangyang pamumuhay.

tanyag ka at sikat sa iyong propesyon. maraming naiinggit sa narating mong estado sa buhay. maraming gustong dumikit sa iyong kilalang pangalan.

marami kang kaibigan. mga totoong kaibigan. may buo at masayang pamilya. maraming nagmamahal at nag-aalaga sa iyo, maraming naghahangad na mabigyan mo man lang sila ng kahit konti mong atensyon.

ngunit naisip mo ba kahit isang beses lang, na paano na kung lahat ng ito, lahat ng tinatamasa mo ngayon at ang buong buhay mo, ay parte lang pala ng isang napakahabang panaginip?

mula sa iyong pagkakaidlip sa realidad at sa pagmulat mo ng iyong mga mata ay lahat ng inakala mong totoo at nakakapagpasaya sa yo ay ang eksaktong kabaligtaran pala ng katotohanan ng iyong pagkatao?

paano mo ipagpapatuloy ang iyong buhay kaibigan? san ka mag-uumpisa?

patay na ako, invited ka

di ko maipaliwanag ang nararamdaman ko nung napanood ko sa tv kagabi ang procession ng remains ni former pres. aquino. sobrang dami ng tao. tingin ko, marami dun e nakikiusyuso lang, pero sigurado ako outnumbered naman yun nung mga totoong nagdadalamhati sa pagkawala nya..

sabi nga nila, kapag nawala na ang isang tao, dun mo daw makikita kung anong klaseng tao ba siya nung nabubuhay pa. kung madami bang nagpupuyat sa kanyang lamay, at kung madami bang nakikidalamhati sa kanyang libing. At manghihinayang sa kanyang pagkawala.

napagisip-isip ko, pag ako kaya ang namatay, madami kayang pupunta at sisilip sa akin?

ilan kaya ang pipirma sa aking “log book”?

ilan kaya ang hindi matatakot sumilip sa akin sa loob ng aking kabaong?

ilan ang matatawa sa kapal ng aking make-up?

o pilit sisilip kung may suot ba akong sapatos?

ilan kaya ang matutuwa sa aking pagpanaw? o totoong malulungkot at magdadalamhati?

pupunta din kaya yung mga nakaaway ko? sabihan kaya ako ng “sabi ko sayo una-una lang yan”?

meron pa rin kaya na magdadalawang isip na makita ako sa huling pagkakataon?

ilan kaya ang mag-effort na ipagpaliban ang kanilang importanteng schedule para lang makasama sa paghahatid sa akin sa libingan?

may eksena kayang “sasama ako! sasama ako! nyeta! bakit nyo ko itinulak??!” LOL

Trivia,

1. nagpupunta ako sa patay, pero bilang lang talaga ang pagkakataon na sumisilip ako sa kabaong, duwag kasi ako e! napapanaginipan ko kasi yung patay!
2. allergic at sensitive ang aking pagmumukha sa make-up, kaya ibibilin kong wag akong lagyan ng makeup kasi baka tigyawatin ako! LOLZ
3. tanong lang, kelangan ba talagang nakasapatos pa? oo sige, ibibilin ko na dapat suot ko ang aking chucky.
4. hindi ako palakaibigan, suplado akong tingnan, mapili ako sa kaibigan at hindi ako madaling magtiwala. Konti lang ang tunay na kaibigan ko… Wish ko lang, kahit dun man lang e makumpleto naman kami!

5. totoo bang masamang magdala ng kahit anong pagkain galing sa lamay? o sige, eat all you can sa burol pag ako ang namatay! pero subukan mong magdala ng kahit isang piraso ng kendi pauwi, kakamutin ko talaga ang pwet mo!! nyahaha!!

Ikaw, sasama ka ba sa libing ko???

a-tapang a-tao indi a-takbo

San ba nasusukat ang katapangan ng isang tao?

Masasabi mo bang matapang ka kung kaya mong makipagsagupa sa lahat ng adik sa lugar nyo? O makipagrambolan at makipagbasagan ng mukha; makisawsaw sa gulo ng may gulo…

Kung kinatatakutan ka pwede bang masabing ikaw na ang pinakamatapang sa lugar nyo?

O kaya naman ay matapang ka ba talaga kung maiwan kang mag-isang nakikipaglaban sa gitna ng giyera kagaya ni Rambo??

Kung handa kang ibuwis ang buhay mo para sa ibang taong di mo naman kaano-ano, matapang ka nga bang talaga?

Matapang ka nga ba kung lagi ka naming nakikitang nakikibaka dun sa Mendiola? Nakikipagbatuhan at nakikipaghampasan sa mga riot police, binobomba ng water truck, kinakaladkad ng mga abusadong pulis habang walang tigil na binabatuta… Maituturing ka bang matapang kung walang sawa mo itong ginagawa?

Matapang ka ba kung sa kabila ng panganib ay pinili mong isiwalat ang nalalaman mong katotohanan, kahit sino pa man ang iyong masagasaan?

Matapang ka nga ba kung kaya mong taas noong harapin ang pangaalipusta ng mga tao sa paligid mo dahil ikaw ay naiiba sa lipunan, may kapansanan, o dili kaya ay nabibilang sa grupo ng ikatlong kasarian?

Matapang ka ba na kaya mong humarap sa magulang ng babaeng nabuntis mo sa mura nyong edad? At pangatawanan ang lahat, ipangakong itataguyod mo ang iyong pamilya sa abot ng iyong makakaya..

Matapang ka nga ba kung handa mong pangatawanan ang pagiging isang responsable at huwarang padre de pamilya kahit sa gitna ng hirap ng buhay?

Kaya mo bang harapin ang katotohanang sa iyong pag-uwi mula sa pagpapaalipin sa ibang bansa ng mahabang panahon ay wala ka man lang naipundar? at mas masaklap pa ay iniputan ka pala sa ulo ng iyong mahal na asawa… Katapangan din ba itong maituturing?

Matapang ka ba kung ikaw ay gaya ng isang paslit sa lansangan na nakikipagpatintero sa mga humahagibis na sasakyan para sa konting baryang pwede mong kitain?

Matapang ka ba na kahit masama at mapanganib e kaya mong mangholdap, magnakaw, magsnatch, umakyat sa mga tower ng kuryente, mangidnap, mangcarnap para sa mga anak mong kumakalam ang sikmura?

Matapang ka nga ba na kaya mong ikalakal ang iyong katawan at tiisin ang pambababoy ng bakla, mga matrona o mga lalaking hayok sa init ng laman kapalit ng perang pantawid gutom?

Matapang ka bang maituturing kung nagawa mong takasan ang nakakaadik mong bisyo?

Katapangan bang sabihin mo pa rin ang niloloob mo sa isang taong gusto mo kahit na tingin mo ay suntok sa buwan ang magkatuluyan kayong dalawa?

Katapangan din ba kung haharapin mo na lang ang katotohanan na hindi talaga kayo para sa isat isa ng iyong pinakamamahal?

Sigurado ako, ilan lang sa atin ang totoong makapagsasabing handa na silang mamatay anumang oras. Matapang ka nga ba kung kaya mong harapin ang kamatayan?

Kasing tapang ka ba nilang mga may taning na ang buhay at konti na lang nalalabing araw sa mundo? Sila na nararatay sa banig ng karamdaman at naghihintay na lang ng takdang oras….

Sa kaparehas na aspeto, gaano karaming tapang ang kailangan upang makita mong araw araw na nagdudusa sa banig ng karamdaman ang iyong pinakamamahal sa buhay?

Paano ba talaga sinusukat ang katapangan ng isang tao?

Courage is being afraid but going on anyhow.

~ Dan Rather

life per se

God created the donkey and said to him."You will be a donkey. You will work un-tiringly from sunrise to sunset carrying burdens on your back. You will eat grass,you will have no intelligence and you will live 50 years."The donkey answered:"I will be a donkey, but to live 50 years is much. Give me only 20 years" God granted his wish

*****

God created the dog and said to him:"You will guard the house of man. You will be his best Friend.You will eat the scraps that he gives you and you will live 30 years. You will be a dog. "The dog answered:"Sir, to live 30 years is too much,give me only 15 years." God granted his wish

*****

God created the monkey and said to him:"You will be a monkey. You will swing from branch to branch doing tricks.You will be amusing and you will live20 years. "The monkey answered:"To live 20 years is too much, give me only 10 years."God granted his wish

*****

Finally God created man ...and said to him:"You will be man, the only rational creature on the face of the earth.You will use your intelligence to become master over all the animals.You will dominate the world and you will live 20 years."Man responded:"Sir, I will be a man but to live only 20 years is very little, give me the 30 years that the donkey refused, the 15 years that the dog did not want and the 10 years the monkey refused." God granted man's wish

*****

And since then, man lives 20 years as a man ,marries and spends 30 years like a donkey, working and carrying all the burdens on his back. Then when his children are grown, he lives 15 years like a dog taking care of the house and eating whatever is given to him, so that when he is old, he can retire and live 10 years like a monkey, going from house to house and from one son or daughter to another doing tricks to amuse his grandchildren.

That's Life.

Isn't it ??????????

himutok

hindi naging maganda ang umpisa ng araw ko ngayon..

habang lulan ako ng aming company shuttle bus, at may nakapasak na earphones sa aking tenga, wala akong kaalam-alam sa nangyayari… mula sa aking pagkakaidlip, naalimpungatan ako.. sa isang traffic light, isang saudi lokal ang nakikipagtalo sa isang bangladeshi, malamang gitgitan sa kalsada.. maya-maya pa bumalik yung arabo sa pick-up truck nya, kumuha ng isang tubong kalawangin na uno y medya ang bilog na may elbow sa dulo…

walang pakundangan niyang ipinagtulakan ang kalaban nya sabay hambalos ng tubong hawak nya dito. wala syang pakialam, san man nya ito tamaan sa bawat paghambalos na kanyang ginagawa.. napapangiwi ako sa tuwing tinatamaan ang bangladeshi… di ko alam ang pinag-ugatan ng kanilang pagtatalo.. ngunit gaya ng dati, hindi makapanlaban ang kalaban ng arabo.. alam kong alam din nyang tyak na may kalalagyan sya kung saka-sakali…

dito sa saudi, kahit yung arabo ang mali, mali ka pa rin sa katwiran nila. kahit maaksidente ka nila, kasalanan mo pa rin yun dahil sa kanilang pilosopo at di-makataong pangangatwiran, kung di ka nagpunta sa kanilang lugar, hindi ka nila maaaksidente.. at nakapanlulumong maraming pagkakataon na ang nangyaring ganito… ilan na nga bang pilipino ang nakulong na walang kasalanan? ilan na nga ba ang napugutan ng ulo? ang nalatigo? silang mga inosente… tsk!

**********

pera-pera na nga lang siguro kung bakit ako nandito ngayon sa lugar na ito.. sa kagustuhan kong iangat ang antas ng pamumuhay ko at ng aking pamilya, hinarap ko ang hirap at lungkot ng paglayo sa knila. at ang panganib ng buhay dito sa disyerto.

oo, tingin ko mas mahal ko ang pamilya ko kaysa sa sarili ko… dahil kung ako lang, kaya ko naming magtiis na hindi kumain ng masarap, kaya kong hindi mamasyal sa mall, kaya ko palang walang alak sa katawan, kaya ko palang magtrabaho ng minimum sampung oras sa loob ng isang araw, at mag-ot pa ng dagdag na tatlong oras at kalahati tatlong beses sa isang lingggo at pumasok pa rin ng kalahating araw ng byernes na sana ay araw na lang ng pahinga.. daig pa nga ako ni kuracha, ang babaeng lingo lang ang pahinga, ako kalahating araw lang ang pahinga..

hindi ako nagrereklamo, dahil pwede ko naman piliin na maging lantang gulay na lang sa loob ng aking kwarto, pero hindi ko ito ginagawa… sayang din kasi ang kikitain ko sa oras na ilalagi ko sa opisina.. tutal trabaho naman talga at kumita ng higit sa pang-araw araw na pangangailangan ang ipinunta ko dito, samantalahin na lang lahat ng pagkakataon…. saka na lng ako magpapakasarap sa pag-uwi ko sa pinas.. makita ko lng na kumakain ng maayos ang pamilya ko, at naibibgay ko lahat ng pangangailangan nila, sulit na lahat ng paghihirap ko dito.. malayo man ako sa kanila, sana maintindihan nila, para rin sa kanila ginagawa ko… hindi lang para sa akin..

kung noong dati, nung nakakapanood ako ng mga pelikulang patungkol sa pamilyang pilipino na kinailangan maghiwalay at isa sa mga magulang ang mangibang bayan, di ko noon maiwasang itanong sa aking sarili kung bakit kailangan pa nilang umalis?? pwede naman sigurong sa pinas na lang, hindi na kailangang lumayo..

noon, itinanim ko sa isip ko na sa pinas lang ako, hahanap ng mayos na trabaho, gugulin ang lahat ng oras sa aking pamilya, makita at masubaybayan ang anak ko sa paglaki.. pero ngayon, isa ako sa nagpasyang humanap ng magandang kapalaran dito sa ibang lupain, maayos na kapalarang di kayang ibigay ng aking sariling bansa. ngunit, di ko maialis sa aking isipan ang takot na pagdating ng panahon ay sa akin pa isumbat ng pamilya ko na sana ay hindi ko na lang sila ipinagpalit sa dolyar na kikitain ko dito.

mahirap kung sa mahirap.. pero hindi na ako naiinip masyado, natutunan ko na ring libangin ang aking sarili… at sa tulong na rin ng makabgong teknolohiya, hindi na ganun kalakas ang homesick..

**********

umalis ako noon, 3 buwan pa lang ang anak ko.. nagbalik ako kulang isang taon mula nung umalis ako, para gugulin ang dalawamput isang araw ng bakasyon na ibinigay sa akin.. magkahalong kaba, saya at pananabik, makakapiling ko na naman ang aking mga mahal sa buhay.

sa totoo lang, masakit makita na ang anak ko ay mas malapit pa sa ibang tao kaysa sa akin na sarili nyang ama. ako, na sinasakripisyo ang mga pansarili kong kaligayahan para sa kanya. ilang araw din ang inubos ko para lang magkalapit kaming dalawa, o matanggap nya kung bakit hindi lang siya ang pwedeng yumakap at humalik sa kanyang ina.. kung bakit may ibang lalaki na natutulog sa kanilang kama bukod sa kanya..

ilang tsokolate at laruan ang naubos ko para lang lumapit at sumama sya sa akin.. sa mura nyang isipan, sana lang hindi nya inakalang ako si santa claus noong panahong iyon ng kapaskuhan..

hanggang sa muling pagbalik ko dito, dala ko pa rin ang agam-agam kung ano kaya maging reaksyon nya sa susunod naming pagkikita, ilang buwan mula ngayon.. o kaya, paano ba ako ibibida ng anak ko sa pagdating ng panahon sa knyang mga kaibigan.. ipagmamalaki nya kaya ako o kamumuhian?

oo naman, gusto kong ako din ang magturo sa kanyang magbisikleta, magsaranggola, magbasketbol at mag-ayos at magkutingting ng kung ano-ano sa bahay….

haay buhay, puro himutok na lng ba? la na ba tlagang pag-asa ang pinas?? gaano katagal pa ang kailangang ipagtiis sa ibang bansa?

kung magiging maayos lang sana at may konting kasiguraduhan ang buhay sa pinas, hinding hindi ko iisipin ang umalis at mangibang bayan…

**********

wahahaha!! pagpasensyahan nyo na... naglalabas lang po ng sintemyento sa buhay..

hikab

related sa latest post ko...

may naalala lang ko bigla...

sabi:

1. "habang buhay ka, wag kang tulog ng tulog... kasi kapag namatay ka, matutulog ka na lang..."
2. "di bale nang walang tulog, wag lang walang gising!"

tingin nyo? hehehe!!

comment kayo!

living the life of benjamin button

napanood ko ang the curious case of benjamin button. napaisip ako..

pano nga kaya kung ipanganak ako na itsurang matanda at habang tumatagal e pabata ako ng pabata?? masarap kaya yung ganung buhay?

alin kaya ang mas masarap? yung isilang akong kakaiba? ipanganak na matanda ngunit isip-bata. mahina ang katawan. walang kasiguraduhan kung gaano lang katagal ang buhay ko..

mabuhay nang abnormal. sa halip na tumanda ay bumabata pa lalo. sa bandang dulo, makalimutan na lang lahat sa buhay ko. basta mamatay na lang na isang sanggol. ung parang wala lang. basta pumikit lang. tapos na ang lahat…

kakaiba ah?!

o yung mabuhay akong normal. matikman ang tuwa, saya at problema ng mundo. makita ang realisasyon ng buhay. mabigo. madapa. matutong bumangon habang lumalaki ako – kagaya ng ibang tao sa paligid ko..

normal, kumplikado, mahirap pero tingin ko ok lang at mas simple kaysa dun sa una. at least may sense pa rin ang payo sa ng mga nakakatanda sa akin… applicable pa rin ung kasabihan nilang “papunta ka pa lang, e pabalik na ko”.

e yung lovelife ni daisy at ni benjamin? gaano kaposible ang ganung sitwasyon?? paano ako mamahalin ng isang tao, sa harap ng realidad na ilang taon mula ngayon ay mukha na kaming mag-ina or mag-lola kaya? masasabi pa rin kayang “age doesn’t matter”? posible ba yun?

malabo ata to? mas gugustuhin ko pa rin siguro na makahanap ng kapares ko sa buhay at makasama sa pagtanda ko… hindi yung, habang tumatanda siya e bumabalik naman ako sa pagkabata… parang mas palayo kami ng palayo nun ah??!

kumplikadong sitwasyon, magulo. pero, tingin ko, isa lang ang malinaw.. ang realidad -- mamuhay man ako ng normal o pabaliktad, kagaya pa rin ng ibang tao, di ko mapipigilan maubos ang oras ko.. di mapapabagal, di maikakahon.

tama nga ang sabi nila, hanggat may oras, sige lang… gagawin ko ang lahat ng bagay na makapagpapasaya sa akin, ngunit nang walang naaapakang ibang tao… sayang ang oras, gamitin ko man ito o hindi, mawawala pa rin to..

sabi nga sa kwento, “life isn’t measured in minutes, but in moments”.

Ayos!