Friends??

“Hoy! Gago ka! Alam ko ikaw yan! I-add mo ako now na! Kung hindi, irereport kita as spam!”

Yan.. ganyan man lang sana na message pwede na rin.. kahit masakit sa tenga ok na rin… kaysa naman basta na lang ako makakareceive ng mga friend requests na blangko. Blangko, walang message man lang. Blangko kasi pati mukha e di ko maalala kung magkakilala nga ba talaga kami..

Or else, mag send ka ng friend request e add ka naman man lang ng message, pakilala man lang kaya no? kung natapakan ko ba luya mo sa paa habang nagmamadali ako? Kung tinakbuhan ba kita matapos kung tumuhog tuhog ng tinda mong calamares at fish ball? Kung itinakbo ko ba yung pusta nyo sa basketball? Kung nai-table ba kita isang gabi tas di kita binilhan ng LD at nagshare lang tayo sa bote ko? Yung mga tipong ganun?

Kahit panget pakinggan, Oks na rin kahit paano. Di yung bigla na lang poooff!! Coco crunch!
Di ko maintindihan ang mga friend requests na bigla na lang sumusulpot na parang kabute from out of nowhere, ang tinutukoy ko dito e yung sa FB, FS at kung san san pang social networking sites.

Ubos oras kaya na magbulatlat pa ako ng lahat ng pektyurs mo at pakatitigan hanggang sa magkandaduling ako para lang maalala kung san tayo nagkakilala. E mabuti sana kung matalas ang memorya ko, madali lang sana kitang maalala. E kaso nga hindi, utak ipis lang ako sensya na!
Tapos, matapos akong pahirapan kakabulatlat e di ko talaga maalala kung kilala ko ba sya. Or konektado ba kami in any way.

Haaisssss! Maano bang magpakilala na, “hi, number one fan mo ako” o kaya “stalker mo rin ako.. pls add me!”

No offense, but ako kasi kaya ako nagpapadala lang ng friend requests e para sa re-connection ko dun sa tao, na kakilala ko. Marami pa akong gustong makareconnect, gaya nung mga:

-mga dating kaibigan ko nung elementary pa ako; sila yung mga pinapanood ko habang nagcha-chinese garter, yung mga nakasama kong napaluhod sa bilao ng munggo, yung kasama ko pagpapaanod ng tsinelas sa tubig baha

- mga kaklase ko nung day care, yung mga tumawa sa akin kasi pipilay pilay ako dahil baligtad pala ang pagkakasuot ko ng aking sapatos

-yung batang babae na nabasagan ko ng kanyang gitarang bandoria kasi tinamaan ko ng volley ball pagspike ko ng ubod lakas! Nyay! Lagot ako!

-of course yung mga high school friends na kasama ko sa lahat ng kalokohan; vandalizing sa cr at sa mga upuan, pamboboso sa ilalim ng lumang main building; pagiging “friendly” sa mga classmates naming super hot! cutting classes para kumain sa canteen, pagpapaiyak ng substitute teachers (churi! Hehe), pangongolekta ng locknut at washers ng mga upuan wahehehe!

-yung mga importanteng tao na naging bahagi ng buhay ko syempre, yung seyoso at matured na buhay hehehe!

-mga bagong taong interesante

Nag-iinarte? Oo, suplado na kung suplado. Pero di ko kasi ugali na basta mag-add lang nang mag-add… tapos di ko naman kilala… ano yun pamparami lang?

Nga pala, may isa pa… pasintabi lang po…

No offense meant, di naman siguro masama na maging friends pa ulit kayo ng ex mo di ba? After all may pinagsamahan din naman kayo… pero dapat siguro maging responsible, considerate din at sensitive kayo both, especially sa mga comments at reactions na ipino-post mo sa pages nya sa networking sites. Syempre meron at merong tao na masasagasaan at hindi agad makakaintindi kung bakit kelangan na may connection pa kayo ng ex mo.

Kasi kung bigla ka tanungin na bakit kelangan may communication pa kayo ulit, makakasagot ka ba kaagad? Sige nga, Bakit nga ba?

And kung i-delete ka sa account nya, alam mo na yung ibig sabihin nun...

tabi-tabi po...

gone with the wind

guys, si chuck po ng an_indecent_mind ay pansamantala munang mananahimik sa ilang personal na kadahilanan..

mananahimik pero di mawawala..

Ugoy ng duyan

Nanay,

At dahil nga mother’s day, at kahit na nga feeling malambing ako sa’yo e hindi naman ako very vocal sa words na “I love you”, samantalahin ko na lang ang pambihirang pagkakataon na maibida kita kahit man lang dito sa blog ko.
Una, ibig kong magpasalamat sa Diyos na ikaw ang napili nyang maging aking ina.

Oo nga’t hindi ako lumaki sa marangyang pamumuhay pero hindi ibig sabihin nun ay I am a lesser man. Hindi man tayo biniyayaan noon ng limpak-limpak na salapi(e di sana araw-araw tayong nagma-malling di ba?), ngunit hindi ko naman matatawaran ang kagandahang asal na ipinamulat mo sa akin. Yung matutong magtyaga sa simpleng pamumuhay.

Masarap kumain noon, namulat ako na kadalasan e isang putahe lang ang ulam na nakahain. Yung tig-iisang piraso lang tayong lima ng pritong longganisa, kelangan talagang tipirin ang malasa at mabangong ulam sa isang bunton ng kanin sa plato. Oo, may solusyon tayo dun; sabawan ng maraming mapulang mantika na pinagprituhan ng longganisa at budburan ng asin, sarap! E yung all-time favorite natin na isang tali ng ginataang pinangat na laing at may kakumbinasyong pritong tuyo? Di ba ansarap ng pagsubo natin noon? Sabayan lang nang kwentuhang katatakutan kapag hapunan, tiyak kawawa ang nakatokang maghugas ng pinggan!

Pasensya ka na lang po sana kung lumaking maaarte itong mga bunso kong kapatid, at kung masyado na silang mapili sa ulam na nakahain. Siguro nga hindi na nila naaalala kung saang klase ng pagkain sila lumaki. O dahil alam lang nilang may pagpipilian na sila anumang oras? Hindi kagaya natin dati.

Kagaya ni pareng jose (rizal), lumaki din ako sa matyagang patnubay at pagtuturo ng aking ina. Ngunit hindi man ako kasing talino ni pareng jose, alam ko naman na sa bawat yapak ko sa eskwelahan at sa bawat pagtatagumpay ko andun ka lagi at tahimik na natutuwa at nakasuporta sa akin. Wag ka pong mag-alala, dahil kahit hindi pa man sikat ang pangalan ko sa buong Pilipinas sa ngayon, bayani na rin ang turing nila sa akin… dahil kami daw ang mga “Bagong Bayani”. O di ba? Dapat masaya ka at ipagmalaki ang sarili mo dahil may anak kang isang Bayani!

Ganun din, sa lahat ng tinahak kong landasin, alam ko na nakasuporta ka palagi sa akin… at sa bawat sandaling pilit kong pinaglalabanan ang takot at pangamba, biglang lumalakas ang aking loob na sa bawat paglingon ko ay nandun ka at handang umalalay sa akin anumang oras. Sapat na po iyon upang ipagpatuloy ko ang anumang nasimulan ko. Kahit hindi ka magsalita, malaking bagay sa akin ang maramdaman kong andyan ka lang lagi sa likuran ko.

Dinadaan ko lang dati sa biro, pero totoo yun naiinggit ako sa mga kapatid ko, kasi sila nakaranas na masamahan mo pag enrollment day… pero ako, siguro grade one mo lang ako sinamahan noon… at hindi na yun naulit noong mga sumunod na taon… naisip ko mababaw pala ako, dahil ngayon ko lng narealize na habang bata pa lang pala ako, tinuturuan mo na akong gamitin ang aking common sense at maging independent.

Alam ko, nananabik ka na rin sa mga paglalambing ko sayo, yung mga simpleng pagsama ko sayo sa pamamalengke para ipagbuhat ka ng basket, yung pagpapabunot mo sa akin ng mga puti mong buhok pagkatapos nating kumain ng tanghalian at yung paminsan minsang panlilibre ko sa iyo kapag araw ng sweldo.

Kung bakit kasi itong mga kapatid ko e hindi ganun kalapit sayo… pero kunsabagay, nung ganyang edad naman ako e mas malapit din ako sa barkada ko kaysa sa yo.. Hindi lang talaga kasi maiiwasan na magkalayo tayo, alam mo naman na kelangan kong kumayod sa malayo para na rin makabawi bawi ako sayo kahit konti man lang.

Kasi nga, hindi lang naman para sa akin ito, para sa yo na rin ito, dahil kung ako ang papipiliin, ayoko naman talaga na lumayo. Di hamak naman na mas masarap kang magluto kaysa dito sa cook namin! Ewan ko ba, kung paano mo nagagawa yun… kahit simpleng putahe lang e alam na alam mo ang panlasa ko… Samantalang itong cook namin, kung ano-ano niluluto, samantalang ikaw alam na alam mong kahit sa pritong galunggong lang ay makakaya ko nang umubos ng isang kalderong kanin.

Oo naman, kahit matanda na po ako at nakakatayo na sa sarili kong mga paa, nami-miss ko pa rin naman ang mga pag-aalaga mo sa akin.

Ihihingi ko na rin po ng paumanhin lahat ng kakulitan ko noon; yung walang sawa mong paghabol sa akin noong bata pa ako para lang maghugas ng mga paa ko na sabi mo nga e parang paa na ng kalabaw sa sobrang kapal ng alikabok na kumapit dahil sa maghapong paglalaro sa kung saan-saan. Yung kahit alam kong nanggigigil ka na sa akin sa sobrang inis e hindi mo pa rin nagawang pagbuhatan ako ng kamay. Alam ko po naman lahat yun.

Alam na alam ko din yung mga bagay na ikagagalit mo noong bata pa ako, una na yung paghingi-hingi ng pera sa tuwing makakasalubong kita sa kalsada. Hindi ko masyado maalala kung bakit, pero okey lang, wala naman akong nakikitang masama dun kung ipagbawal mo. Basta ang alam ko lang minana mo pa yun sa lolo ko.

Ipagpaumanhin mo na rin po sana yung ilang pagkakataon na alam kong ikinasama mo talaga ng loob, at ilang araw mo din akong hindi kinikibo… Lalo na yung ilang gabi na pag-uwi ko ng madaling araw at kung minsan ay walang paalam kong hindi pag-uwi sa gabi.

Oo nga po, ngayon ay alam ko nang totoo palang napupuyat ka din at hindi mahimbingan sa pagtulog sa paghihintay sa aming pag-uwi hanggang makumpleto kaming magkakapatid sa aming mga kwarto. Salamat po at pasensya na. Wag kayong mag-aala, binibilinan ko rin naman itong mga pasaway kong kapatid.

Nga pala, alam kong hanggang ngayon ay natatawa ka pa rin sa tuwing naalala mo yung time na hindi mo ako kinikibo kasi nga may nagawa na naman akong mali. Nakagalitan mo pa ako nung umagang yun dahil alas singko pa lang e wala na agad ako sa higaan. Hindi ko malilimutan kung paano napalitan ng malaking malaking ngiti yung pagkabwisit mo nung umagang yun, nung iabot ko sayo yung isang dosenang pulang pulang rosas na dali-dali kong binili sa palengke dahil nga akala ko e birthday mo na, pero nagkamali ako dahil sa susunod na buwan pa pala! Oo, napatawa talaga kita nun! At maghapon mo akong inaalaska!

Walang hanggan ang pasasalamat ko sa pagmamahal na ibinibigay mo sa akin -- sa amin. At walang katapusan ang aking dahilan kung bakit kita mahal. At kung maaari man na maibalik ang kahapon at papipiliin ako ng magiging ina? Isandaan at isang porsyento, ikaw at ikaw pa rin ulit ang pipiliin ko.. dahil WALA KANG KATULAD.

Nanay, Happy mother’s day po. Mahal na mahal kita.

maskara mong transparent

bad day...

ampanget naman ng araw na’to…

di ko naman siguro kasalanan kung aksidente kong madiskubre ang lihim mo. di ko alam kung bakit mo nagawa yun, pero la din naman ako lakas ng loob na itanong sa iyo to ngayon. pero syempre, sumama din ang loob ko na sa loob pala ng tatlong taon ay inilihim mo sa akin ang lahat. akala ko naging totoo ka sa akin at sa sarili mo, pero itinago mo pala ang tunay mong pagkatao…

ano bang meron? hindi naman ako nag-expect ng kahit ano mula sa iyo di ba? nung panahon na kapwa kelangan natin ng karamay, aksidente lang na nagkrus ang landas natin. hindi tayo personal na magkakilala pero nabuo ang pagkakaibigan natin. alam mo naman ang tunay na iskor, alam mo naman na wala akong hininging kapalit sa lahat lahat. masaya na ako na naging kaibigan kita, yung alalayan ka sa panahong kailangan mo ng kausap. ganun din naman ako, kelangan ko lang ng makikinig sa akin sa mga hinaing ko, yung taong hindi magiging bias sa pagbibigay ng opinion at payo. ideal ka at on-timing kasi di natin kilala ang isa’t isa. mas madaling timbangin ang bawat sitwasyon.

yan naman ang papel natin di ba? ang damayan ang isa’t isa. yung tipong alam nating may nakikinig at walang sawang makikinig, anumang oras. touched pa nga ako pag may mga pagkakataon na magtext ka pa sakin kahit dis-oras ng gabi para lang i-check kung ok lang ako. hindi ako nag-expect at alam ko rin naman na hindi dapat, kahit ramdam ko na may mga pagkakataon na iba na ipinakikita mo at very obvious na. pero para sa kin, di na kailangan humigit pa tayo dun, kasi alam mo naman na lagi lang naman akong nakasuporta sayo sa lahat ng bagay, sa lahat ng pagkakataon…

hindi tayo nagkaroon ng pagkakataon na mag-bonding personally, hindi rin tayo nagkita kahit minsan. pero hindi naman malaking isyu sa tin yun.

nga lang, di ko inakala na magagwa mo maglihim sa akin. oo, alam ko na sikreto mo. yung matagal mong itinagong identity. di ko alam kung bakit ka naglihim. sa tagal ng panahon nating magkausap, di mo man lang naipagtapat na hindi pala ikaw yung mukha na ipinakilala mo sa profile mo.. hindi naman ako ganun kababaw, kagaya nga ng sinabi mo noon sa akin.. at hindi naman kita huhusgahan kahit ano ka pa o kahit sino ka pa, basta ang importante e maging totoo ka lang..

hindi ko alam kung ano ang rason. di ko na din alam kung anong dapat pang sabihin ngayon, nanghihinayang lang talaga ako sa nabuong friendship natin..

at... sa isang malaking katotohanang may nanloloko pala sa akin!

pakshet!

bad trip!!!!