Peksman! Mamatay man!

Madalas tayong sumumpa, kahit sa mga simpleng bagay.

Minsan nga parang andali dali nating magbitiw ng pangako sa isang tao, umaabot pa sa puntong sasabihin nating,

"peksman! kahit mamatay pa man ang kapitbahay namin!"
(tsk! kawawang kapitbahay!)

pero mas madalas di na natin pinag-uukulan ng pansin kung yun bang mga bagay na nagagawa natin e di-tuwirang pagsira sa ating mga salitang binitiwan.
 

palabra de honor

Bigla kong naalala ang aking lolo, kung gaano sya kaistrikto noon, kung gaano nya pinaninindigan ang kanyang mga binibitiwang salita (kahit nga minsan e parang baluktot na sa katwiran). Para lang bang “utos ng Hari, di mababali”.

Minsan maganda ang kinalalabasan, minsan naman panget. Minsan gusto mong sumuway o magtanong ng konkretong rason, pero wala na din namang magagawa kasi "utos ng matatanda".

Pansin ko lang ha, noon mas madami ang may mga matatag na paninindigan. Ang mga matatandang tao kasi oras na magbitiw sila ng salita sa kanilang kapwa e pilit nila itong sinusunod kasi pinapangalagaan nilang madungisan ang kanilang mga pangalan. E sa panahon ngayon, ilan pa kaya sa atin ang may ganitong prinsipyo sa buhay? Ilan pa kaya sa atin ang maingat sa pagbibitiw ng mga salita at mga pangako? Ilan ang walang pasubali na tutuparin ang lahat ng mga salitang nasabi na?

The best way to keep one's word

is not to give it.

Napoleon Bonaparte

Marahil konti na lang silang mga taong "may paninindigan" sa panahon ngayon. Marahil ultimo ang ating pagpapahalaga sa prinsipyo at sariling pangalan e nagbago na din sa paglipas ng panahon.

Minsan nga ang pagtupad sa mga pangakong ating binitiwan e parang biro-biro na lang sa atin. Minsan nakakasanayan na din natin na balewalain lang kasi alam natin na kahit di tayo tumupad e pagpapasensyahan at iintindihin naman nila tayo. Pero paano kung tayo yung umaasa at naiwan sa ere sa isang pangako na hindi naman pala matutupad? Masakit tsong di ba?

“dadating ako..” payak pero may paninigurado. Pero nagagawa mo nga ba to? O marami kang alibi sa di mo pagdating sa takdang oras o sa di mo pagsipot sa usapan?


Kung may ibulong akong sikreto sayo ngayon, at sabihin kong “atin-atin lang natin to ha?”, kaya mo bang mapanatiling tikom ang bibig mo? kahit kanino?

Ok na nga lang ba ang magsinungaling? Natural na lang ba na ngitian mo na lang sila at sabihin na “joke lang yun! Ano ka ba??!”

Katanggap-tanggap na ba na sabihin na lang sa isang tao na “sorry, I lied.”

Ikaw, mahilig ka bang mangako?




an_indecent_mind

party party!!!

"don't call me, i'll call you later, andito kasi ngayon si bf"

kung pamilyar sayo yung ganitong linya malamang naranasan mo na ang ganitong klase ng magulong relasyon,at ngayon pa lang e natumbok mo na ang kahulugan ng linyang yan. malamang di na bago sayo yung linyang "manong sa pinakamalapit...", adik ka na rin sa full throttle intensity ng "short time" at alam mo yung literal na kahulugan ng "parang mauubusan".

ang totoo, masarap na mahirap ang ganitong tipo ng relasyon. masarap kasi nga may thrill. para ka na ring palihim na kumakain ng huling slice ng pagkasarap sarap na cake sa ref nyo na di naman sayo at alam mong magagalit ang mayari pag nalaman nyang nilantakan mo ito.. pero sige kain ka pa rin..

di naman ako magmamalinis dahil di naman talaga ako malinis. i've been into same situation before. may gf ako noon but it just happened that my ex-gf and i found each other again after ten long years. once tinanong ko sya, "nasa yo ang lahat ng pagkakataon at magagandang katangian para pumili ng taong magmamahal sayo ng buong buo, pero bakit ako pa?" nakangiti pero walang kakurap kurap nya akong sinagot, "dahil sa ngayon ikaw lang ang nakakapagpasaya sa kin ng ganito. alam ko naman di permanente to, bukas maaaring maiba ang ihip ng hangin, pero sa ngayon pahiram muna sayo, habang masaya pa tayo sa isat isa. at saka... ano ka ba? mas mahal ang kabit no!"

the joy and pleasure of having an illicit affair.

iba ang pakiramdam, may adrenaline rush sa bawat pagkakataon, may kakaibang thrill, madalas fast forward ang lahat ng bagay. you both know what you want at ginagawa nyo yun without pretentions or hesitations,kasi di nyo naman kelangang magpanggap just to please each other. kasi tanggap nyo ang isa't isa, no more no less. wala kayong sinasayang na oras, itinuturing nyong last na ang bawat araw na magkasama kayo dahil wala naman talagang kasiguraduhan ang lahat sa inyo.

pektyur mula kay pareng gogol

masarap ang bawal kasi alam mong alam nyang pumili ka na pero pinipili ka pa rin nya.

masarap ang bawal kasi alam mong pumili na sya ng para sa kanya, na sa tingin nya e pinaka the best na para sa kanya, pero heto at pinipili ka pa rin nya.... ibig sabihin ba nun e better ka pa sa best?

pero teka nga, may superlative pa ba ang best?

the torture of having one.

lahat ng saya may downside din yan at eto ang malupit na parte na walang gamot na mabibili kahit san pa mang mercury. yung nakakamatay na lungkot habang nag-iisa ka, naghihintay sa simpleng text message o paramdam, kahit miscall lang sana, masabi lang na naalala ka nya kahit masaya sya sa totoo nyang mundo..

alam mo naman na hindi sya sayo, alam mong di pwede, alam mong ikaw din ang talo sa huli pero sige ka pa rin.. bigay ka pa rin ng bigay.. ano nga bang kapalit? isang oras ng ngiti kapalit ng isang araw na luha. kaunting atensyon. kapirasong oras. isang buong daigdig ng kaligayahan. isang habambuhay ng walang kasiguraduhan na posibilidad, at muli sa paggising mo sa kinabukasan e andun na naman ang pagkasabik mo sa isang tao na di mo alam kung kelan mo ulit makakasama. paulit ulit lang, nakakaadik.

masakit ang maghintay sa isang bagay na di mo alam kung dadating nga ba, pero wala nang mas sasakit pa sa paghihintay sa isang bagay na hindi naman talaga dadating kahit kelan. pero sa tagal at sa paulit ulit na sakit parang naging manhid ka na rin. minsan nga di mo na alam kung martir ka ba o masokista lang talaga..

masarap sana ang bawal, yun nga lang dapat handa ka rin na maging parang tanga lang, nagaabang sa patak ng ulan. yung para bang ikaw lang lagi ang nagbibigay. umaasa. naghihintay. sa wala.

an_indecent_mind

Postcripts of a BloodBath

mga parekoy, received this forwarded email msg this morning. thought of sharing this to all my readers and fellow bloggers. hope this would give us all clearer insight and a peek on the other side of the unfortunate event that shook the whole world yesterday.



Postcripts Of A BloodBath

by Bang Lu Min
(One of the Hostages)

Mr. Mendoza was already upset even before he saw on television what the policemen did to his brother. The other tourists who remained inside the bus were complaining. Wei Ji Jiang wanted to go to the bathroom. Dao Chi Yu was hungry and the rest were just groaning and whining like they have forgotten that our lives rest in Mr. Mendoza's hands.

The hostage taker, as you know him was really nice. He treated us okay and even let the elders and the children leave the bus. He said your policemen treated him unfairly. He was a policeman too and was accused of doing something he had no knowledge of. But your government didn't listen so he used us to get everyone's attention.

Things would have never turned for the worst if he didn't see how his family was dragged out of their house and taken into custody. He was watching the news all the time as we huddled around each other behind the bus. He shouted some words in your language then started shooting in the air. A girl about my age started screaming. Mr. Mendoza demanded her to stop but she didn't understand English. God, he had to slash her neck with a knife just to put her to rest. Her boyfriend who tried to hit him was shot in the head.

Tension was rising. You can see in his face how scared and confused he was. The bus driver ran away leaving him alone with strangers from a distant land. I can see him walking across the aisle, sometimes pointing his machine gun to one of the tourists. But he tried his best not to hurt us, especially those who really cooperate.

I guess its in your nature not to inflict pain on others unless it was necessary. I remember him saying that he will free us before sundown and implored us to forget everything when we return home. But his words don't matter now. The policemen were trying to force their way in, while we all lied down to shield ourselves from bullets. Mister Mendoza blindly shoots at his enemies which I think kept them from rescuing us. I hear sobs under the chairs. Some were even shouting the names of their loved ones even when the air merely eat their words. Kevin Tang tried to escape when the glass door was was shattered, but one shot and he slumped on the floor with blood gushing from his mouth.

Heavy rain pitter-pattered on the rooftop. In old Chinese saying, it means an end to a struggle. Finally, somebody was able to open the escape hatch at the back of the bus. Freedom. But I knew Mister Mendoza was still alive. I knew he was just waiting for a chance to strike back at his enemies. So I told those around me not to escape. Let the authorities come for us instead. Then there was gunfire. He was firing at his enemies with a machine gun. Those who were at the escape hatch fled abandoning us once again. It's like a nightmare with no end and to wake up means a certain death. Then somebody from outside the bus threw a canister. It forced out a black smoke that is so painful to the eyes and putrid smelling to the nose. People started screaming. We cannot breathe. Some ran in front of the bus but Mister Mendoza warned them of stray bullets. It was too late. One was hit on the head, the other was hit on the shoulders. Bullets were now flying. Its like the authorities thought we were all dead. Mister Mendoza finally realizes his mistake and said sorry to everyone, dead or alive. He then ran towards the front of the bus where he would meet his maker. As he passed by my chair with bullets whistling overhead, I clutched my hand on the velvet curtain and wrapped it around my face. All I could think of was to stay alive - for my child who is waiting for me back in Xinjang. I know I will survive,

I will come home.



Bang Lu Min
Survivor, Quirino Bloodbath



everything happens for a reason... sa aking sariling opinyon, instead of blaming others for their lapses on this mishap, maybe we should dig deeper unto this... ano na nga ba ang lessons learned?


an_indecent_mind

kwento ka.. yung masaya naman..

hintay ka lang..

makakapagkwento din ako sayo, yung nakakatawa naman. hindi puro negatibong enerhiya at himutok na lang ang ipinapasa ko sayo. tama ka naman, di ako dating ganito. meron lang akong pinagdadaanan sa ngayon. madaming gumugulo sa kakarampot kong utak, na mukhang nagsarado na at di magawang tumanggap ng paliwanag at nagpipilit maniwala… sa wala.

pero sana bukas paggising ko, ako na ulit yung dating nakilala mo.

yung palaging bangka sa usapan, ako na parang hindi nauubusan ng kwento. oo, bilib ka nga sa akin di ba? at hinahanap mo yung dating ako kasi walang maingay at magulo at nang-aaway sa yo ngayon.

bukas siguro, paggising ko ok na.

ako na ulit ang magbibigay sayo ng panadaliang aliw. pangako, hindi kita tatantanan hanggat di ka naluluha at sumasakit ang tiyan at panga sa katatawa. hindi kita titigilang patawanin hanggat di ka nakikiusap sa akin na tama na…

pero sa ngayon favor lang, kaw muna.. “kwento ka.. yung masaya naman..”

buhol

There are simple things in life which may be meaningless to others but would mean so much pleasure and happiness for you; pero kahit gustong gusto mo e di mo ito makukuha.

Ang mas nakakalungkot pa dun, wala ka namang magawa to make it happen.

Life sucks!

*picture from flickr