pektyur pektyur! ismayl!!!!

Showing posts with label buhay OFW. Show all posts
Showing posts with label buhay OFW. Show all posts

4.12.11

ang bawat bata....


Mommy, ayoko na mag-aral...
Ha? Bakit naman?
Kasi baka magalit ka sa akin...
Bakit naman ako magagalit?
Kasi minsan may mali ako sa exams.
Mommy, nahihiya ako sa 'yo pag hinde ako magaling sa school... :((

(This is an excerpt from a friend’s FB wall; conversation with her 4-year old kiddo over dinner..)

****

Sa maraming mga pagkakataon, napapatitig ako sa mga bata na malayang naglalaro, nagtatampisaw sa ulan, walang kapaguran sa pakikipaghabulan, taglay ang mga inosenteng halakhakan at ningning sa kanilang mga mata.

Ansarap nilang tingnan no?

Ni hindi mo nga mamamalayan na tumatakbo ang oras sa panonood lang sa kanila... di natin maiwasang mainggit -- mabuti pa ang mga batang ito walang iniisip na anumang problema.

Kakain pag nagutom, babalik sa paglalaro kapag nabusog, matutulog kapag napagod, iiyak kapag nasaktan, tatahan pag niyakap at inalo alo...

Napakasimple lang ng kanilang buhay.

Marahil kagaya ko rin, labis kang natutuwa sa early development ng mga bata ngayon. Mas makulit, mas madaldal, mas madaming alam. At oo syempre naman hindi ako kelangan magpatalo sa makukulit nilang mga tanong at walang katapusang "bakit??".

Kadalasan pag nakikita natin yung kabibohan at potensyal nila, mas pinipili nating magsimula silang mas matuto at palawakin ang pakikisalamuha sa maagang pagpasok sa eskwelahan. Minsan nga lang nakakaligtaan natin na sa kanilang murang edad e dapat sana nag eenjoy pa sya sa paglalaro at pagtuklas ng mga bagay -- sa labas ng mga dingding ng paaralan.

Noong nag-aaral pa tayo pinipilit din nating maabot ang pinakamataas na marka, pinakamataas na karangalan, maging pinakasikat sa klase, pambato ng school. Sa mga katagang madalas nating marinig sa ibang tao na “malayo ang mararating ng batang to” o kaya sa tuwing pinupuri tayo ng ating mga magulang sa harap ng kanilang mga kaibigan, di natin maiwasang mangiti. Masarap sa pakiramdam.

Pero kapalit ng lahat ng pagpapaka nerd mo at walang katapusang pagsusunog ng kilay, di mo na napansin na nasakripisyo na pala ang sariling oras para mas matikman mo ang sarap ng iyong kabataan. Nagising ka na lang isang umaga na nasanay ka na lang na nakikipagkumpetensya sa lahat ng nasa paligid mo.

Hanggang ngayon hindi ka pwdeng pumetiks kahit saglit, parang anlaking kasalanan pag rumelax relax lang.. Magmula sa apat na sulok ng mababang paaralan paakyat sa bawat palapag ng iyong munting cubicle na ginagalawan, tuloy pa rin ang pakikipagtunggali mo sa mundong iyong nakagisnan.

Survival of the fittest. Nakalakhan mo na at nakasanayan ang pressure at kumpetisyon.

Pero kelan na nga ba ang panahon para i-enjoy ang lahat sa buhay mo? ang lahat lahat ng pinagpaguran mo? pag retired ka na? sa panahong malayo na ang loob ng anak mo sayo? sa panahong dalawa na lang kayo ng asawa mo? sa panahong hindi mo na kaya pang magbyahe ng malayo at matagal dahil sa katandaan mo? Darating ang panahon, saglit kang lilingon sa lahat ng nagawa mo, sa lahat ng meron ka. Kakapain mo sa sarili mo, para san nga ba lahat ng pinaghirapan ko? Masaya na nga ba ako ngayong nasa akin na ang mga bagay na noon ay pinapangarap ko lamang?

Kundangan kasi noong bata pa tayo bakit ba kase masyado tayong nagmamadali sa ating paglaki at pinipilit hatakin ang panahon? Tapos ngayon kung kelan tumatanda na at nagkaisip saka naman pilit pinapabagal ang mundo sa pag ikot nito.

Ngayon lagi na tayong nakalingon sa ating pagkabata, yung panahon na kung kelan napakasimple lang ng buhay. Ang sarap lang sanang balikan yung panahon na lahat ng bagay ay hindi pa ganun kakumplikado, na pwede kang magdesisyon nang walang inaalalang ibang maaapektuhan kundi ang iyong sarili. Pero di na ganun kasimple ang lahat.

Kaya’t sa aking pagtanda, sa paglaki ng aking magiging mga anak, sana kahit papaano matulungan ko sila na maramdaman ang tunay na saya ng pagkabata. Maranasan sana nila ang buhay at its fullest at magenjoy. Maipadama ko sana na ang buhay ay hindi lang umiikot sa pagiging number one sa loob ng apat na sulok ng paaralan. Na higit na mahalaga na makita nila ang ibat ibang aspeto buhay lalo na ang mabuting pakikipagkapwa at maappreciate ang mga bagay na meron sila, maliit man o malaki.


I think everybody should get rich and famous
and do everything they ever dreamed of
so they can see that it's not the answer.
Jim Carrey

**pix mula kay google
 
 
an_indecent_mind
 

20.4.10

i'm going home




I’m going home ---- in a soon!!

Mayaman na ako and I need not to worry about my financial stability anymore. Pwede na akong magrelak-relak ng konti at magliwaliw san ko man gustong pumunta.

By the way, i-share ko lang ang very good fortune that I received this morning from someone na hindi ko naman talaga kilala. Here goes..




THE NIGERIA POLICE FORCE (NPF)
Plot 16 Alausa, Ikeja-Lagos.PMB 072 Lagos.
THE NIGERIA POLICE FORCE (NPF)
FEDERAL REPUBLIC OF NIGERIA
COMMITTEE ON FOREIGN PAYMENT
(RESOLUTION PANEL ON CONTRACT PAYMENT)
IKOYI-LAGOS NIGERIA .

From The Nigeria Police Force (N.P.F)
Federal Republic Of Nigeria.
Dr.Ogbonna. O. Onovo CFR, NPM, mnik
Attention: ATM Card Beneficiary,

I wish to use this medium to inform you that your full Payment of USD$5.8 (Five Million Eight Hundred Thousand Dollars) from CENTRAL BANK OF NIGERIA have been RELEASED and APPROVED for onward transfer to you via an ATM CARD which you will use to withdraw all the USD$5.8Million USD in any ATM SERVICE MACHINE in any part of the world, but the maximum you can withdraw in a day is USD$9,500 Only.

We have mandated BANK PHB, to send you the ATM CARD and PIN NUMBER which you will use to withdraw all your USD$5.8 Million Dollars in any ATM SERVICE MACHINE in any part of the world, but as i have mentioned earlier, the maximum you can withdraw in a day is USD$9,500 Only.

You are therefore advice to contact the Head of ATM CARD Department of BANK PHB Nigeria Plc Contact Person: E-mail address:(vincentholbar3@hotmail.com) Mr.Vincent Holbar and inform him that you received a message from the Nigeria Police Force instructing him to send you the ATM CARD and PIN NUMBER which you will use to withdraw your USD$5.8 Million Dollars in any ATM SERVICE MACHINE in any part of the world, also send him your direct phone number and contact address where you want him to send the ATM CARD and PIN NUMBER to you.

Thanks for adhering to this instruction and once again accept our congratulations.

Your's In Service


Dr.Ogbonna. O. Onovo CFR, NPM, mni
Inspector-General of Police
Federal Republic of Nigeria



Great!! What a sum!

With this much money, I can put up some small investments, save more than enough for my family's future and enjoy the rest of my life.

So pano? I should go and collect my money now, start packing my things and head back to Philippines. See yah!

Nyetang email yan! WISH KO LANG! hahaha!




26.3.10

konting tapik naman dyan ser...

Received an email from my boss.

He applauded my negotiating skills to close a deal with one of our suppliers and our company saved a relative huge amount from it. Anyway, my current position requires continuous practice of my bargaining skills and it is an essential part of my work.

Di na naman bago sa akin ang ganitong mga emails, regarding cost reductions and controls, pero syempre laging sya ang bida dun. Ako, accessory of the crime lang ako madalas.

Ang medyo naiiba lang kasi ngayon, at nakakagulat, yung manager ko e he personally sent one email to me to recognize yung move that I initiated, and take note naka-Cc pa sa two top managers ng project namin. Medyo nagulat lang ako dahil di ko alam ang true motives nya e samantalang dati rati e sya lagi ang nakafront sa lahat ng achievements at kami ang sangkalan, with matching name-mentioned-in-red-colors pa, pag may kapalpakan.

Nagtapos ako sa kursong pangunguryente, nasubukang magpractice ng propesyon ko ng ilang taon. Napaiba ng linya, tumalon ng tumalon sa mga kompanya at naghanap ng tinatawag na career and personal satisfaction. In between, natutunan ko na madalas kelangan mamili between career fulfillment and salary gratification.

Yung bargaining skill ko e hindi ko naman natutunan sa work na to. Napulot ko sya basically sa una kong work na minimum lang ang sahod tas provincial rate pa. But that work became very beneficial to my career development. Very timid kasi ako before and hindi outspoken na tao.

Sa work, nakakasawa din minsan na yung kung sino ang pursigido at may alam ng pasikot sikot ng ginagawang trabaho at tinatawag na key players sa grupo e di nabibigyan ng proper recognition, kasi most of the time e sa boss napupunta lahat ng praises at syempre pogi points. At yung key player e syempre may pampalubag loob naman mula sa kanyang boss para sa isandaang porsyento ng lakas na inubos, sasabihan naman sya ng boss nya na:

“isa kang tunay na team player, great work! Talentado ka talaga!”

Anyway, yung email na ipinadala ng boss ko , medyo di ko pa alam kung ano ang motibo nya na sa halip na akuin ang good work e ako ang ininguso nya. Or this is his way para i-justify dun sa mga nasa taas kung bakit sa halip na silipin nya ang mga petix mode ko sa office e hindi nya inimplement sa kin yung no-increase policy ng company this year due to crisis ek-ek nila na ikinasama ng loob ng marami kasi may bias nga daw. Totoo naman kasi. Ako, nadaan ko lang siguro sa makabagbag damdamin kong letter of appraisal kung pano ko medyo naungusan yung mga kasamahan ko. Para lang ba akong nagsulat ng essay on “why should I increase your salary?” but syempre sinamahan ko naman ng konting research at technical figures from pareng gogol para medyo kapani-paniwala o kabola bola ang essay ko. Yun, tipong ganun.

in my part, yung mga recognition na ganito na singdalas ng pag-ulan dito sa lupain ng buhangin e nakakaboost ng ego at morale but nakakatakot din at the same time.

Or paranoid lang ako? Hehe!

19.12.09

all i want for xmas is??


updates:

- ilang araw nang pokus ang aking atensyon sa preparasyon ng paghand-over ng aking trabaho.. kelangan plantsado na muna ang lahat bago ako umalis.

- oo, tuloy na tuloy na ang pag-uwi ko ng pinas!! ilang araw na lang..

- nakaset na ang lahat, dumating na lahat ang mga boxes ko sa pinas nung isang araw pa.. katawang lupa ko na lang talaga ang kulang kasi pati isip ko e andun na rin! hehehe!

- malapit nang mapuno ang itinerary ko (na hanggang ngayon ay magulo pa rin) para na rin itong ngipin ni melai, na sabi nga nya e one-seat-apart! hehehe! eto, pilit pinagbabali-baligtad ang schedules, umaasang masisiksik pa lalo..

hayyyy… bakasyon ko na, pero curacho pa rin ata ako pagdating sa pinas?



---------------------


nga pala, tinanong ako ng nanay ko ano daw ba ang gusto kong matanggap na regalo ngayong pasko? mahirap na daw kasi akong bilhan ngayon kumpara noong bata pa ako.. ngayon lang ulit yun nagtanong, bigla tuloy akong kinabahan, baka kasi may kapalit yung regalo na ibibigay nya sa akin… hehehe!


nahirapan naman akong sumagot sa tanong nya! ano pa nga ba ang gusto ko?


naisip ko nga, ano pa bang mahihiling ko e “boom-boom-pow-boys-boohooss” na ang biyayang binigay ni papa jetut sa kin for this year.. and at this early, may present na ulit xa sa akin for next year! next time ko na lang kwento yun… (thanks so much papa jetut! kahit na nga seasonal na lang kung magparamdam ako sayo)


so much blessed ako this whole year, especially ng mga taong hindi nakalimot sa akin kahit na andito ako sa malayo. nadagdagan pa ng mga bago at espesyal na kaibigan mula dito sa blogosperyo. salamat sa inyo (kayo na hindi ko na kailangang pangalanan pa isa-isa) sa pagpatay nyo ng homesickness ko, sa pagbibigay ng panandaliang aliw, sa pagbibigay ng oras at atensyon at sa pagpapahalaga.. tenchu!


sa totoo lang, wala pa akong maisagot ngayon kung ano ba talaga ang gift na gusto kong matanggap, good health at peace of mind lang naman lagi ang gusto ko.. other than that, saka ko na lang siguro iisipin yun! sa ngayon, pinagkakakabalahan ko munang isipin kung ano ba ang makakapagpasaya sa mga taong nagpapasaya sa akin..


as of now, nagpapaka feeling contented, grateful and thankful na lang muna ako.. (insert my angelic halo here…) hehehe!



*pic from flickr*





15.10.09

69

Malapit na ko… malapit na malapit na ako…

Ayan na ako…

Im comingggg!!!


Im coming home! And that’s sixty nine days na lang to be exact..

To start with, i am now tabulating the itinerary of my whole vacation..

So much to do, too little time.

Di ko lang sigurado kung alin alin ang masusunod sa lahat ng “to-do-list” ko, like what happened on my last year’s list.. Need to prioritize people and events first.

However, isa lang ang sigurado, ngayon ngayon pa lang naeexcite na ako… LOLZ

11.10.09

maglaway ka!!

di ko maiwasang mangiti tuwing maririnig ko ang countdown sa tv tuwing umaga sa aking paggising… ipinagbibilang nila ako! at syempre pa araw-araw na nadadagdagan ang aking pananabik…

oo, malapit na akong umuwi!! masyado silang excited magbilang! ang totoo, maraming tulog pa.. pero, mabilis lang talaga ang paggulong ng araw. halos di ko nga namalayan na makaka isang taon na naman pala ako dito!


at dahil sa nalalapit na ang aking bakasyon… unti-unti ko nang sinasariwa sa aking alaala ang mga super namimiss ko nang pagkain. at eto ang mga pinaglalawayan ko ngayon pa lang…

1. Fishball, Kikiam, squid ball - sobrang miss ko to! yung pakikipag-unahan sa pagtusok at pagsawsaw sa suka at sarsang manamis namis na maanghang... kasunod ang nakakapasong pagsubo! saraaappp!!
2. Tokneneng/Kwekwek - nami-miss ko na ang pagcommute sa lrt recto station.. andun ang samu't saring tindahan ng street foods na wala sa street.. may isa pa, yung "tukneneng na balut" sarap nun! with suka, asin at sweet and chili sauce... hmmmm...
3. Balut - sa sobrang mahal ng presyo ng balut dito, di ko maenjoy ang pagkain nyan ngayon .. kaya pag-uwi ko, titira talaga ako ng balut! balut sa puti, penoy sa balut... pero hinding hindi ng balut sa brief!!! ewwww!!

4. Isaw, betamax, balat, balunan, tenga ng baboy, adidas, BBQ - yung mabangong usok ng iniihaw, malinamnam na sauce, mura at mabibili lang dyan sa kanto. nakakapaglaway...

5. Goto at lugaw with matching tokneneng/tokwa at isaw - syempre dagdagan mo pa ng dahon ng sibuyas, sinunog na bawang, toyong may sili tapos pigaan mo pa ng kalamansi!! saraaappp!!


6. Pansit Habhab - eto talaga ang pansit na kinalakhan ko na sa aming probinsya. madalas ko itong hinahanap hanap lalo na ngayon. tradisyonal na paraan ng pagkain nito ang hindi paggamit ng kutsara o tinidor, kelangan mo syang kainin sa dahon ng saging gamit lang ang iyong bibig. the best kung may sukang maanghang!

7. Pansit (Tamis anghang) - pansit na miki/sariwa, manamis namis na maanghang.. masarap kung mainit at masarap ding iulam sa kaning lamig..

8. Tinapa - the best sa almusal with matching sinangag na kanin at sunny side up at hot choco o kape..

9. Tahong - pwedeng baked tahong o simpleng luto lang sa sprite ok na! (wag nang titigan ang tahong, baka lalong maparami ang kain mo parekoy! paalala malakas makahighblood)

10. Inihaw na spareribs - needless to explain, sobrang miss ko na to... syempre dapat may toyo, sili at kalamansi para sawsawan!

11. Lechon paksiw - manamis namis na maasim na mainit na paksiw.. peyborit part ko, dila.. (oo, mahilig talaga ako sa dila e...) LOL

12. Dinuguan - masarap sa puto, sa bagong lutong kanin or sa kaning lamig..

13. Adobong Pata ng baboy - trip ko to, pag yung sobrang lambot ng pagkakaluto yung halos humihiwalay na yung laman sa buto tapos medyo malapot ang sabaw? sarap!! masarap to kahit lumamig na, at nagsesebo ung sabaw, with matching kaning lamig..


14. Bopis - sa totoo lang, di ko pa rin maalis ang aking sarili sa pagkaadik sa bopis kaya kahit andito ako tyaga ako sa beef bopis... pramis! babawi ako pag-uwi ko! sarap kaya nyan sa kaning lamig o kaya sa hot pandesal! yum yum!
15. pinangat na laing - lumaki akong laging nakakatikim neto, lalo na noong di pa nagpunta ng esteyts ang aking mahal na lola... isa sa pinakamasarap na laing na natikman ko ang kanyang luto. hindi ko alam kung anong sikreto ng kanyang gata, pero basta hinahanap hanap ko yun... at irerequest ko talaga sa pag-uwi din nya sa bakasyon ko! (ngayon pa lang naglalaway na ako... wehehe)
16. Pritong tuyo - masarap na kaulam ng pagkasarap sarap na daing.. da best din sa champorado.. o kahit sa simpleng mainit na kanin... wag kalimutan ang sawsawang suka.. hmmmm...
17. longganisang lucban - eto ang siguradong niluluto pa lang e nagugutom at naglalaway ka na! mantika pa lang ulam na! sarap!

18. ice cold beer - pero hindi yang nasa taas... dahil yan ang pinagtitiisan ko dito... yan ang NAB (Non-Alcoholic-Beer)... syempre eto naman ang gusto kong sumayad sa tigang na lalamunan ko...



19. chicharong bulaklak - at syempre ito ang masarap pulutan sa nagyeyelong beer, ang malutong at pampahighblood na chicharong bulaklak! ihanda na ang sukang sawsawan!

20. sizzling PORK sisig - pulutan o ulam, hindi ko ito uurungan! konting piga ng kalamansi, konting durog ng sili, samahan ng paghalo ng itlog... yum yum yum!!

21. crispy pata - syempre di ito papahuli sa listahan ng mga pinaglalawayan ko! malutong na malutong at mainit sabay sawsaw sa pinaghalo halong toyo, ketchup, kalamansi, sibuyas at sili! perfect pampaalta -- crispy pata!
22. lechon baboy - mamantika, malutong na balat at masarap na sauce.... tsalap!
23. inihaw na pusit - eto ang hindi ko mapigilang lingunin at singhot singhutin sa tuwing madadaanan ko... ambango! kakagutom!
23. sweet & spicy chicken feet adobo - sobrang miss ko na to! naiisip ko pa lang ngayon, naglalaway na talaga ako!


24. mangga at bagoong - syempre hindi yan mawawala sa listahan ko... daig pa ang naglilihi... kakapangasim!


25. santol - hindi naman ako masyadong mahilig sa santol, pero kapag naiisip ko yung asin na may kahalong dinurog na sili, naglalaway talaga ako...

26. choc nut - di maipagpapalit sa kahit anong chocolate dito, iba pa rin ang kiliting naiibigay nito sa aking dila.. (di ko pa masyadong namimiss yan, meron pa akong "hany" dito, kaso dalawang piraso na lang at kelangang amuy-amuyin na lang muna hanggang magbakasyon ako... wehehe!)
at syempre... sa tagal kong nawala, eto ang pinakana-miss ko ng sobra....

wag kang mag-isip ng kung ano..
nami-miss ko lang ang aking kumot, kama at unan! wahahaha!!
at kagaya ko.... maglaway ka din!! wehehe!

salamat sa mga pektyur:
photobucket/flikcr / goggle

8.8.09

Was working abroad for a quarter of a century worth it?

Paalala: isang mahabang re-post patungkol sa buhay ng isang OFW. mahaba pero makabuluhan.
By Mike Bolos Jr. 08/08/2009 11:37 AM

Editors Note: The story is from the book “Migrants’ Stories, Migrants’ Voices 1" published by the Philippine Migrants Rights Watch (PMRW) with the support from Cordaid, an international development organization based in the Netherlands. The book contains a collection of 12 stories of the realities of migration as experienced by overseas Filipino workers and their families. abs-cbnNEWS.com obtained permission from PMRW to publish the stories online
It was by accident that I worked abroad. My younger brother asked me for placement fee. Unfortunately, he was illegally recruited, so I ran after the recruiter. As payment for my brother’s being gypped, the recruiter referred me to an employer in Saudi for a job in accounting.I was immediately interviewed and hired, without going through POEA. Since I already have a passport, I was able to leave for the Kingdom of Saudi Arabia (KSA) in a week’s time.
I left for KSA in February 1980 to work for a small-sized Saudi-owned travel agency as an accountant. I was 27 years old then, completed a BS in Accounting. I have been working as an accounting clerk all through my college years until I left for Saudi Arabia. I have just taken the Board Examination the year before. I was already in Riyadh when I heard I passed.
I was young and idealistic. I wanted to work like I’ve been working professionally here in the Philippines and do things in KSA the way things are done in the Philippines. But I found out that Saudis are too hands-on and by nature do not trust others. At first, I did not realize that I had to keep a low profile especially since I come from a Third World country. They expected me to do only as I was told.
The first two years of my employment was worst than I could imagine. I was very miserable mainly because of the clash of cultures. Fortunately, before the two years were up, I was able to find another employer.
When I was about to leave my first Saudi employer, he must have realized my worth and capabilities in spite of our bad start since he tried hard to make me stay on.
Early Years in Saudi Arabia
Many Kapampangans are migrant workers, in Manila or elsewhere in the Philippines or abroad. Hence, when I decided to work in KSA, working abroad was a common thing in our province.
What made me decide to work abroad? My salary was not enough to buy a house and lot and send my children to good schools. Few OFWs then would have long-term plans because Saudi jobs are very temporary. One usually gets to work for one renewal of a contract, totaling to about four years, then one need to look for another job. I was one of the few who worked there with practically no break for 25 years.
After my vacation, in the Philippines, in March 1982 I worked as an accountant in GAMMA Services LTD., another Saudi-owned but Western-managed company, which is into health care management. It was a progressive company and I was able to show my best. I rose through the ranks, first as senior accountant in 1983 then as accounting manager in 1985, as assistant corporate comptroller based in the head office in1987 until I retired in 2005.
While with GAMMA, I was also involved with its various companies and subsidiaries and was always a part of the opening crew or start-up team assigned to organize the finance and accounting department of its various projects so I went around and traveled a lot. As such, I held the position of Chief Financial Officer in the interim and stayed on until the project stabilized. When they hired my permanent replacement I went back to the home office.
My Children
When I left for Saudi, my two girls were four and five-year old, and later I also had a son. I think I did not fail as much with them, except for the fact that I was not there when they were growing up and when they needed a father most. I thought that since there were many children like them with fathers working away from home, either in Manila or abroad, they were kind of psychologically prepared to miss me.
Even when my children were still young, we traveled together often, around Asia, in the US as well as in Europe. I was able to send my two daughters to good schools. They did well academically. One of them completed a BS in Hotel and Restaurant Management. She is now married to a dentist, has two kids and she put up a drugstore. The other daughter completed a BS in Pharmacy and has electronics and internet business interests.
The problem I encountered with my children was in relating with them when they were growing up. They would be spending money left and right, as if to punish me. One was more responsible in handling financial matters, but our separation may have affected her adversely. For instance, to date she has not gotten married. The other daughter really maximized the credit card I gave her while she was studying abroad.
I think my daughter Michelle can better appreciate now this issue of migration and its social costs. She is now a professional. It is easier to say now that she wished mothers would not need to tell their children they have to work abroad to buy food and to send them to school – it is a lot easier for someone who is not financially poor or suffering. But we do not live in an ideal world. Definitely, they enjoyed the luxuries my work abroad provided them. It is definitely different from those who cannot afford such luxuries.
I know of OFWs who return to the Philippines for good only to be back in Saudi after six months, crying that it was difficult to tighten up belts and their children themselves told them to go back abroad..
My Relationship with my Wife
However, I failed as a husband. My wife and I got married in 1975, while I was still studying. It is possible that at that time my wife already had some feelings of insecurities. These feelings intensified because of our longer separation and lack of communication or miscommunication.
At that time, the main form of communication was letters and it took a month for letters to reach and get reply from Saudi. Telephone calls were expensive, costing $5/min. In fact, the best communication channel for a Kapampangan OFW is the “padala” or the “OFW postman” with OFWs and their partners networking sufficiently that every week, at least one OFW is leaving or returning to Saudi. With promotion that is not common for OFWs and for whom, compared with Westerners, it is tougher to achieve and therefore one’s performance has to be glaringly better, I became very busy with work forgetting to communicate with her.
I was away for two years for my first contract and could take vacation only once a year in my early years with GAMMA. After ten years, I was coming home more frequently, but I think it was too late to repair the damage in our relationship. I think I took my wife for granted, neglected her and failed to address this problem soon enough.
During our vacations with our children, I think my children were feeling miserable when for a tiny thing my wife and I would argue and fight. I felt we were just wasting money on our vacations.
Later on, our relationship further deteriorated and became so intolerable. It was like for as long as she holds our marriage contract she could not give up and continued messing up with my life even if we were actually separated because she has some “right” over me.
Thus, there was no choice but to part ways. In fact, the children helped finalize the separation. They talked to their mother and advised her to move on with her life. Much later, we got our marriage annulled. I think the children took it well. It was for the better for all of us and we all now enjoy peaceful coexistence.
Self-Development
I am a natural and fast learner. Even if there is not much opportunity to develop and advance oneself professionally in KSA, I learned to use the computer on my own in the early 80s, which helped me tremendously to succeed in the company.
To progress in my job, I had to learn international financial market and the financial derivatives which were still new in the 80s. I applied these knowledge in my job in the company, and as a result I got to shine in the job which is not an easy thing to do for someone from a Third World country.
KSA is very particular about nationality, whether Westerner, Asian and Middle Easterner. The employers’ qualifications are biased for Western qualifications as manifested in their different pay, different regard and greater respect for Western people.
To prove to my employer that the educational qualifications of Filipinos are just as good as any others, I corresponded with the University of Illinois to have my Philippine qualifications recognized. Fortunately, they gave me the equivalence and was allowed to take the US CPA State Board examination in 1995.. I passed, and got accredited and therefore became “Western-qualified”. Thus, when I was managing the Finance Department of a big hospital, I was considered as good as any “Westerner.”
Interactions with the Filipino Community
Earlier in my career, I traveled a lot so while the Embassy Officials and Filipino leaders knew me, I was not visible in Filipino community affairs and organizations. However, being an executive in a big company with thousands of Filipino employees, it was unavoidable that I had to mingle with the Filipino community. I came out of my shell during the time of President Estrada when I joined e-Lagda. I became totally immersed in the community during the Overseas Absentee Voting campaign.
When already financially better off in the mid 80s, I started helping my hometown, particularly my high school, the Betis National High School in Guagua, Pampanga. I contributed financially to improve some school facilities (e.g. basketball court, rooms.). I also arranged for the shipment of books from the US through the Books for the Barrios Program.
Later, I gave scholarships to high school students and college students. These college scholars, from poor but deserving families and who have to pass qualifying exam, only had to study and did not have to worry over their tuition fees, books, uniforms and school materials and were given P3000 monthly allowance for their transportation and miscellaneous expenses. My daughter, Michelle, managed it for me. In return, they had to maintain 1.75 grade average. I also had scholars whom I did not even get the chance to meet in person like the scholar from Bulacan, endorsed by Center for Migrant Advocacy, who graduated cum laude.
I also donated to social programs like the Bahay Kalinga in Riyadh and the Bantay Bata. I once paid for Bahay Kalinga’s TFC subscription and provided tools and materials (e.g. computers, sewing machines, pots and pans, etc.) for its livelihood training program. The Bantay Bata used my donation for its anti-child abuse program. I also provided medicines for the embassy’s medical missions. I supported individual medical cases like cancer patients and contributed tickets for stranded OFWs needing repatriation.
I come from a poor family. This is my way of paying back society – my way of showing my appreciation for what I have accomplished.
Is it Worth Working Abroad?
Was working abroad worth it? I do not know. At my personal level, I know what I got out of it and what I achieved. I know I tried hard and proved I could do it. I worked hard in my profession and I think I was a financial success. But my marriage and my children suffered. But life is not all that perfect.
Hence, to me, working abroad doesn’t seem really worth it. If you were to ask me, I think it is still best to work here, close to one’s family. This is the best situation because money is not everything, especially for women. It is tough enough for a family when the father is not there. It is even tougher when it is the mother who is not around to hold the family together.
In terms of our country, ideally, we should find jobs here. There should be no need to go abroad. At the same time, people should be free to make choices, to travel and to find jobs when there are none here. But the social costs are just too great. The greatest advantage of working abroad then seems to be the financial gains.
OFWs should maximize their stay abroad. They should not waste their time and resources because they can do something, in fact a lot, with their time abroad that can contribute to their early return to the Philippines. They should continue learning and improving themselves so that they do not have to work abroad forever. They should maximize their stay abroad because they are paying such a high price for it. They should preserve and not squander their earnings (e.g. on consumer goods like electronics, cell phones, and signature goods).
They should save and invest their earnings well so that when they return home they would not have to start from zero. Savings no matter how small will eventually amount to something over time if done consistently and invested wisely..
Based on my experience, I would enjoin the OFWs now to exert everything possible to preserve their families at all costs. Knowing then what I know now, I would have done things differently to preserve my own. Despite the distance, the OFWs should try to be as close to their children as possible so that they will not become delinquent children.
It appears to me that the risk is high and the probability is great that the children may not grow up like those with both parents around them most of the time. In which case, is the social cost worth it? Most OFWs would say they had no choice.
tinamaan talaga ako sa post na to... tama naman sya, hindi pera pera lang. hindi habambuhay ang pagiging OFW, mas masarap ang sama samang naeenjoy ng family mo at ikaw mismo ang lahat ng pinaghirapan mo... sana nga, may matutunan at mapulot tayong aral sa buhay ng may akda.

1.8.09

Memory gap

Days ago, nakausap ko ulit ang best bud ko, na bago-bago pa lang nakikipagsapalaran sa dubai… nakita ko na syang nakaonline pero di ako nag-initiate ng conversation kasi sabi ko malamang kausap pa nya ang inaanak ko… maya maya nag-open na din sya ng conversation …

Kumustahan, work, family, homesickness.. tablahan, tawanan, kinalkal muli ang alaala ng aming masayang grupo, balitaan ng mga naiwan sa pinas..

comparisons ng buhay namin noon at ngayon… napagusapan ang mga miyembro ng aming grupo na may kanya kanya nang buhay… na kahit anong pagplaplano e hindi na namin makumpleto kahit isang beses at magawang makarating sa mga pambihirang pagkakataon..

aspirations sa buhay… short and long term goals.. mga balak na matagal nang binabalak na di pa rin matuloy tuloy… kulitan, seryosohan... marami nang nabago, mas seryoso na kami pareho sa buhay ngayon…

pakitaan ng pagmumukha sa webcam, tablahan ulit! Ansarap tirahin ng harapan ang katropa mo, lalo pa’t katabi nya ang misis nya tapos uungkatin mo ang mga nakaraang relationships na malamang e di nya ipinapaalam sa misis nya… ansarap manggawa ng kwento at magimbento ng pangalan… ang sarap pag-awayin nung dalawa! Wahahaha!

natapos ang mahigit 3 oras, nagpaalaman… ingat-ingat.. til next tym daw..

Fast forward….

Nagising ako kaninang madaling araw, nag-aalarm cp ko, 420 am, oras na para bumangon…

huh??! Teka! Parang kakatulog ko pa lang??!

checked ko 2nd cp ko... 1:30 am?! Huuhhh??!!

Checked yung watch ko, 1:20 am…. amf!!
Checked 1st cp again, syete! Mali pala time and date settings… adjust, adjust, adjust…

Set ulit alarm.. ok na… tulog pa ulit…
Nag-alarm ulit, reminder: “Bday olags e – tom” huh???!

f*ck!! Nung minsan pa to! One day ealier pa ang settings, e anong petsa na ngayon??

At kachat ko xa nung araw na yun ah??!! Amf talaga!!
Pano ko ngayon ipapaliwanag na kasalanan ng cp ko ang lahat??
Sa haba ng pinasamahan namin, ngayon ko lang nalimutan ang bday nya… buti pa nung bday nung inaanak ko at ng wifey nya, naalala ko silang batiin… hahaha!! Talaga naman….

Di ko naman maiidahilan na signs of aging, memory gap… “bawal ang pork?” wala naman akong nakakain na pork for more than 6 months na!

Pero may nabasa akong nakakaapekto daw sa performance ng brain at memory ang di pagkain ng breakfast… pwede kayang palusot yun?? Amf!

Ayan na, nag-online na ulit sya… bahala na si batman! Haizzzz…

3.6.09

bakit hindi ako dapat tawaging bagong bayani?

hindi ako bayani. sila lang yun, yung mga patay na. andun, nakahimlay sa libingan ng mga bayani. sila na may mga malaki at natatanging naiambag sa ating bansa.

hindi ako bayani. buhay pa ako.

wag nila akong ituring na bayani dahil ako ay makasarili. mas pinili kong lisanin ang bansang pilipinas kaysa makibaka sa kalsada at makipagpatayan sa mga isyung politikal at panlipunan na paulit ulit lang naman at di masolusyunan ng mga nagbibingi-bingihang nasa kapangyarihan.

hindi ako maituturing na isang bayani dahil bulok din ang kaisipan ko. kaya nga ako bumoto at nagluklok ng isang trapo ay iniasa ko na lang sa mga kagaya nya ang pilipinas. at pagdating ng panahon may masisisi ako kung bakit di umuunlad ang pilipinas. sa gayon, maikonekta ko din ang aking rason para mangibang bansa at kumita ng dolyares.

hindi ako isang bayani, isa akong linta na sumipsip at nakinabang sa edukasyong ibinigay ng aking paaralan upang magamit ito sa progreso ng mga dayuhang kapitalista.

hindi ako isang bayani, isa lang akong makinarya para sa mga kapitalista. pero, hindi ako isang basta bastang makinarya kagaya ng iba, tatak pinas ako. may kalidad, may abilidad, may silbi – kaya nila ako pinahahalagahan.

hindi ako isang bayani. isa din akong utak talangkang pilipino na nagpipilit makaahon sa kahirapan at bulok na sistema ng pilipinas na lalong nagpapahirap sa mga kagaya ko.

pero sa mata ng pamilya ko, hindi nila kailanman itatanggi na isa akong bayani. at walang sinuman ang makapagnanakaw ng pagtingin na iyon. hindi dahil sa buwanang remittance na kanilang natatanggap kaya nila ako mas pinahahalagahan ngayon, ngunit dahil napatunayan nila na kaya kong isakripisyo ang aking pansariling kaligayahan para sa ikabubuti ng kalagayan nila. bayani ako sa kanila dahil sa kabila ng lahat ng hirap at sakripisyo ng pagiging isang ofw ay pinili ko pa rin ang manatili dito.

hindi madali ang makibagay, makisama at makisalamuha sa iba’t ibang lahi. hindi madali ang magtrabaho walumpung oras sa loob ng isang linggo. hindi madaling patayin ang inip at homesick habang nag-iisa ka sa iyong kwarto.

wala nang mas sasakit pa sa isang ofw na kagaya ko ang di makasama ang asawa, anak at mga mahal sa buhay sa bawat paglipas ng araw. hindi madaling pawiin ang agam-agam sa aming mga sarili sa bawat minutong nagdadaan na malayo kami sa aming mga mahal sa buhay.

ngunit kagaya ng ibang ofw, pinili ko pa ring mangibang bansa. kapalit ng lahat – panahon, lakas, talino, pride, mga importanteng okasyon, mga kaibigang tunay, kapanatagan ng loob, seguridad, at simpleng buhay sa pinas. para sa katuparan ng aking mga pangarap, ang maibigay ang magandang buhay na hindi ko maibibigay kung mananatili ako dyan sa pinas.

iba’t iba man ang kwento ang bawat isa sa amin kung bakit kami napadpad sa kung saan man kami naroon ngayon. isa lang ang katiyakan, mas matimbang sa amin ang ikagiginhawa ng aming mga mahal sa buhay kaysa sa aming mga pansariling kaligayahan at interes.

maliban sa payak at di-sinasadyang tulong, sa pamamagitan ng pagpapadala ko ng dolyar, na naibabahagi ko sa pagbangon ng ekonomiya ng ating bansa, wala akong ibang maipagmamalaki at masasabing nagagawa ko para sa pilipinas para tawagin akong isang bayani.

hindi din ako kumporme sa bansag na pilit nila ikinakabit sa pangalan ko dahil lang sa kadahilanang isa akong ofw. kagaya ng iba pang ofw, hindi ko hiningi o ginustong bansagan akong bayani. wag na nila akong isali sa kabulastugang iyan! pakana lang iyan ng gobyerno, pampalubag loob lang.

kung naiinggit ka man dahil nabilang ako dito, ikaw na lang ang maging bayani! sa yo na! mas higit sa kahit anupaman, mas nanaisin pa rin naming mga ofw ang respeto kaysa pagkakilala.

respeto lang kaibigan, hindi mo ako kilala, wag mo akong huhusgahan. di mo alam ang buhay na pinagdaanan ko dyan sa pilipinas, at hindi mo nararamdaman ang sakripisyong dinadanas ko ngayon.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails